Metamorfose

Twee en een halve week woont mijn schoonvader nu op z’n nieuwe plek. Toen we hem kort na zijn verhuizing bezochten leek hij wel tevreden, maar de berichten van familie dichter bij waren niet zo rooskleurig. Hij is onrustig, in de war, hij is boos, wil naar huis. Maar langzamerhand lijkt het toch te wennen.
Vandaag gaan we weer op bezoek. Als we binnenkomen tegen half twaalf zit pa soep te eten. H. loopt naar hem toe en hij kijkt op. “Goeiemorgen”, zegt hij een beetje wazig, en tegen mij “Dag Annie”. Hij weet niet wie we zijn. We vragen of hij straks mee naar buiten wil. “Ja, dat is goed”, zegt hij braaf en gaat door met soep eten.
We gaan een rolstoel halen en intussen maakt de ‘gastvrouw’ een broodje voor hem klaar.

Behoedzaam helpt H. zijn vader in de rolstoel en we nemen hem mee naar het restaurant beneden. “Vind je het goed als we eerst even koffie drinken pa? We hebben net een eind gereden. Vanaf Beuningen”. “O ja, wonen jullie in Beuningen?” “Ja, in het blauwe huis, weet je nog? Daar heb je nog voor ons geschilderd.” Hij knikt vaag.

Als we op de lift wachten zegt hij: “Ik blijf hier niet lang meer. Morgen ga ik naar huis.” Wij knikken zonder veel commentaar. Even later lopen we buiten. Om de beurt duwen we de rolstoel. Het is lekker weer en er zijn leuke weggetjes in de omgeving. “Kijk pa, de waterlelies komen uit.” “Ja… mooi”. Hij lijkt wakkerder te worden. We gaan een onbekend smal paadje in en horen een haan kraaien. Verderop zien we felgekleurde speeltoestellen en ineens staan we voor de ingang van een kinderboerderij. Achter een gaashek hipt een Vlaamse Reus heen en weer. Pa lacht als hij het enorme konijn ziet. We wijzen hem op een groep jonge ganzen en de kraaiende haan roept zelf al om zijn aandacht. Bij een kleine kiosk kun je voer voor alle dieren kopen. H. koopt twee zakjes en geeft er één aan z’n vader. Meteen drommen er vier geiten om hem heen. Ze proberen op de rolstoel te klimmen en ik hou m’n hart vast voor die broze oude man. Maar hij vindt het leuk. Hij lacht. H. giet beetjes voer in z’n hand, die hij moeizaam openhoudt.

Het is een mooi gezicht. Pa in de rolstoel en H. ernaast. Om hen heen een groep enthousiaste geiten, kippen, eenden en een kalkoen die allemaal graag mee willen eten. H. strooit één van de zakjes over de grond uit zodat de kluit een beetje verspreid raakt. Het andere zakje is ook snel leeg en dan maken we een rondje langs alle beesten. We lopen terug naar het verzorgingshuis en drinken nog een kop koffie. Dan brengen we hem naar zijn afdeling. “Doe de groeten aan je vader”, zegt hij als we afscheid nemen. Want we doen nog een tweede vaderbezoek vandaag. “Zal ik doen.” Twee zoenen en daar gaan we. De lift in, met een rolstoel vol restjes kippenvoer.