Vergissing

Sinds een jaar of acht ga ik naar m’n werk op een scooter. Het is me net wat te ver om te fietsen, maar een fatsoenlijke busverbinding is er niet en een tweede auto vind ik geen optie. Vandaar.
Meestal tank ik bij een klein tankstation in Grave waar ik langs kom. Je kunt er een krantje halen, een bos bloemen of wat lekkers voor onderweg. Druk is het er nooit en achter de kassa staan – om en om – twee gemoedelijke dames. Inmiddels weten ze zonder naar buiten te kijken dat ik bij het kleine bedrag van een drie-liter tankje hoor. Regelmatig hebben we korte gesprekjes over het weer.
Deze keer staat er zowaar een rij voor de kassa. Ik sluit achter aan en wacht. Afwezig kijk ik naar de chips en de flesjes spa als de kassamevrouw ineens roept: “O sorry, ik doe iets helemaal verkeerd!” Ik schrik op. De jongeman die al twee stappen op weg is naar de buitendeur heeft voor de verkeerde pomp betaald. “Het moet natuurlijk pomp drie zijn”, zegt de kassamevrouw. “Ik heb u voor pomp vier laten betalen, maar daar staat die mevrouw. Toch?” Die mevrouw knikt. “Die rode Toyota is van mij.”
“Eens kijken… hoe gaan we dat doen?” Even kijkt ze besluiteloos naar haar kassa, dan zegt ze resoluut: “Als u nou gewoon deze bon betaalt, dan krijgt u het bedrag van de verkeerde bon contant terug, en dan schrijf ik het hier op. Is dat goed? Dat wordt dan 59 euro 80.”
De jongeman vindt het goed. Hij betaalt voor de goede bon, krijgt duidelijk hoorbaar voor de hele rij twintig euro terug, mompelt een groet en vertrekt.
De rode Toyota betaalt voor haar eigen benzine en een strenge, zwijgende man voor mij rekent sigaretten en diesel af. Dan ben ik aan de beurt. “Pomp één”, zeg ik duidelijk, want je zult toch per ongeluk voor de verkeerde pomp moeten betalen. Terwijl ze de geldla open doet, zegt de kassamevrouw nadenkend. “Het is nogal een verschil, zestig euro of twintig. Dat móet ie toch gezien hebben…. Maar hij zei niks!”
Ik beaam het. Natuurlijk had ik dat ook gedacht en waarschijnlijk was ik niet de enige.
“Dat is dan vier euro vijfenzeventig”. Ik betaal en ze glimlacht vriendelijk.
Dan zet ik mijn helm op en start m’n scootertje. Met m’n volle tank kan ik weer drie dagen heen en terug.