Fietsreportage

Het is een beetje bewolkt, maar toch waag ik het er op. Ik stop een opnameapparaat en een appel in mijn stuurtasje en stap op mijn fiets. Op weg om een geluidsreportage te maken over fietsende mensen voor één van onze luistertijdschriften. Fietsend op de dijk denk ik na over hoe ik het ga aanpakken, maar als er een echtpaar tegenliggers nadert, gaat het vanzelf: ik stap af, steek een hand op en roep “Mag ik u iets vragen?” Hulpvaardig stoppen ze. “Ja hoor!” Ik leg uit wat ik doe en haal de handheld te voorschijn. Terwijl ze me vertellen hoe ver ze vandaag fietsen en wat er ’s morgens in de rugtas is gestopt, maak ik me zorgen over de wind in de microfoon. Misschien kan ik straks beter een beschutte plek zoeken. “Dag, nog een fijne fietstocht”, het eerste interviewtje staat er op. De lucht wordt grijzer en ik besluit richting Waalkade te gaan. Daar zitten altijd wel fietsers op een terrasje. Onderweg zie ik een man op een bank zitten in een nieuw aangelegd parkje. Naast hem een toerfiets. Aha, goede kandidaat, goede plek. “Goeiemorgen, bent u een dagje aan het fietsen?” De man brengt twee vingers naar z’n hals, waar ik nu een verbandkraag om zie zitten. “Ja”, zegt hij met een robotstem. Oei, toch niet zo’n goede kandidaat... Ik leg uit wat ik doe en voeg er aan toe dat het misschien een slecht idee is, omdat hij moeilijk kan praten. Hij knikt en glimlacht. “Ik kan praten maar het is heel vermoeiend”. Jammer. Ik groet en fiets door. De Waalkade is druk. Veel pauzerende fietsers, maar ook komende en gaande motorrijders en, dat was ik even vergeten, lawaaierig verkeer! Dat wordt niks met zo veel geraas op de achtergrond. Ik laat de terrasjes links liggen en fiets door naar de Ooijpolder. Ha, hier wordt gefietst! Ik hou een jong stel aan: “Mag ik jullie iets vragen?” Ze werken graag mee, maar blijken niet van die echte fietsers. Ze gingen eigenlijk alleen even een terrasjes pakken. Het wordt een kort gesprekje. Drie kilometer verderop heb ik beet. “Bent u een dagje aan het fietsen?” vraag ik een ouder echtpaar. “Nou, een dagje…” ze blijken al ruim drie weken onderweg en maken een tocht door Duitsland en Nederland van zo’n 1000 kilometer. Ze vertellen enthousiast en ik weet meteen dat dit de kern van de reportage wordt. Als we ieder een kant op wegfietsen zijn intussen bijna alle wolken weggedreven. Ik praat nog met een gezin, een groepje vakantiefietsers en een moeder met een kind voorop en een levensgroot veldboeket in haar hand. Dan eet ik tevreden mijn appel op en draai om. Ontspannen fiets ik door de mooie polder. Zon boven m’n hoofd, geluidsopnames in mijn stuurtas. En nu ben ik dus gewoon aan het werk! Soms is mijn baan toch wel erg leuk!