Ik ben een jaar of tien en ik wil graag bij het kinderkoor. Op een vrijdagavond fiets ik naar het witte gebouwtje waar het koor oefent. Het is een ruime kilometer en om de een of andere reden ga ik alleen. Ik ben hier vaak langs gefietst, maar nog nooit binnen geweest. De deur is dicht. Ik loop om het gebouw heen tot ik weer bij die deur ben. Een paar minuten sta ik te aarzelen, maar de deur blijft dicht. Ik durf niet naar binnen te gaan. Tenslotte pak ik mijn fiets en ga met hangende pootjes terug naar huis.
Een jaar of wat later heb ik mijn eerste vakantiebaantje; bij een koekjesfabriek. Als ik er aankom, staan er nog drie schuchtere nieuwelingen. Op zoek naar de ingang lopen we door het grote hek naar een pleintje. Daar is een dichte deur. Zouden we daar naar binnen moeten? Het is hetzelfde gevoel. Maar deze keer vind ik ergens van binnen het masker van een onverschrokken puber. Voor de anderen uit loop ik naar de deur: “Hier zal het toch wel zijn” en ik doe hem open. (En ja, het is de goede deur)
Veel later. Mijn kinderen zijn nu ouder dan ik zelf toen was. Ik heb een afspraak bij de GGD. Op de kaart zoek ik waar ik moet zijn en ik vind het zonder probleem. Naast de grote hoofddeur hangt een bordje “GGD reizigers” met een pijl. Die wijst naar beneden. Ik loop het trapje af naar een dichte deur. Ver weg en sterk verdund herken ik een gevoel van vroeger, maar niemand ziet me aarzelen. Ik ga naar binnen.
De jonge vrouw die me komt ophalen bekijkt het formulier dat ik ingevuld heb toen ik online deze afspraak maakte. “Naar de Dominicaanse Republiek”, zegt ze vrolijk. “Gaat u er op vakantie?” Ik knik. “En ik ga er mijn sponsor-kind bezoeken”. Ze kijkt op. “Spannend!”
“Ja nou!” Ik krijg twee vaccinaties en een heleboel informatie.
Nog twee maanden...
Ik weet wat voor gevoel ik zal hebben als ik op Schiphol de balie zoek waar ik moet inchecken…. Maar terugkrabbelen doe ik niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten