Vitamine D

Wil ik niet vroegtijdig in elkaar zakken, dan moet ik elke dag vitamine D slikken. Op advies van mijn huisarts doe ik dat braaf.
Als het potje leeg is, ga ik naar de Etos om nieuwe pilletjes te kopen. Er is een schap vol veelbelovende potjes. Ik kan kiezen uit veel combinaties van vitamines, mineralen en andere supergezonde voedingssupplementen, maar ik zoek gewoon vitamine D.
Op het potje dat ik uiteindelijk vind, staat een vrolijk plaatje van een kangoeroe en de vermelding ‘kind’. Ik neem het mee naar de kassa en vraag: “Maakt dat verschil, vitamine D voor kinderen of volwassenen?”
“Ja, natuurlijk maakt dat verschil!” zegt de kassamevrouw.
“Dat heeft een heel andere samenstelling!”
Samenstelling? Denk ik, en loop mee terug naar de pilletjesplank, waar de dame trefzeker een ander potje pakt: vitamine D 50+. Zonder tegenwerpingen betaal ik. Zes euro vijfennegentig. De kinderpilletjes kostten nog geen twee euro.
Terwijl ik naar huis fiets, bedenk ik dat ik me heb laten overdonderen. Wat valt er verschillend samen te stellen aan vitamine D?
Met mijn leesbril op zie ik op mijn lege potje dat daar kindervitamientjes in zaten. Het nieuwe bevat weliswaar 10 pilletjes meer (250 stuks) maar de dosering is anders. In zo’n seniorentabletje zit maar half zoveel vitamine D, nl. 2,5 microgram in plaats van 5. Hebben ouderen minder vitamine D nodig dan kinderen? Niet dus.
“Met Davitamon D 50+ kan flexibel ingespeeld worden op de verhoogde behoefte aan vitamine D”, lees ik. Die behoefte is volgens de bijsluiter 10 microgram per dag. Vier tabletjes dus. Voor jonge kinderen wordt 5 microgram aanbevolen. Tenslotte volgt een strenge mededeling: “Het aanbevolen gebruik niet overschrijden!”
Ik begrijp dat ik kan kiezen uit: vier pilletjes tegelijk, twee ’s morgens en twee ’s avonds of om de paar uur één. En wacht, ’s morgens drie en ’s avonds één kan ook nog… Wat een mogelijkheden!
Voor zoveel flexibiliteit betaal je toch met liefde zeven keer zoveel.