Maar als m'n broer met zijn gezin binnen komt, slepen ze een paar grote dozen mee waar blankhouten plankjes in zitten. Onmiddellijk na de handjes en zoenen, wordt er zo'n doos op de grond leeggestort. 'Kapla' heten de plankjes, en de kinderen hebben met kerst nieuwe doosjes gekregen waar ze heel graag mee willen spelen.
Terwijl wij volwassenen met koffie in de weer zijn en bijpraten, zie ik mijn nichtje voortvarend een cirkel van Kaplablokken uitzetten. Tussen de blokjes laat ze steeds een stukje ruimte. Een tweede ring bovenop de eerste sluit de open stukjes. Haar kleinere broer bouwt ijverig mee. Na vier lagen hebben ze iets leuks bedacht. Broertje M. gaat binnen in de cirkel staan. Hij wordt ingebouwd.
Rechtop staat hij de bouw te bekijken, “Mama, kijk, ik ga in een kooi.” Pretogen boven z'n parmantige lichte overhemd en gilet.
Mijn nichtje trekt aan mijn mouw. “Wil je meedoen, anders gaat het te langzaam.” Ik kom op m'n knieen bij het bouwwerk zitten en help met het opsluiten van m'n kleine neef. Al gauw is de kooi van houten blokken tot zijn middel gegroeid. “Kijk mam!” roept de gevangene weer, “ik zit opgesloten”. Hij grinnikt en wiebelt en ik ben benieuwd of het gaat lukken zonder dat hij de losse blokken om stoot. Mijn zoon, de grote neef, komt ook meebouwen en nu gaat het hard. Enthousiast roept M. dat hij nu helemaal gaat verdwijnen. Hij steekt z'n armen in de lucht. Dan zijn de plankjes op.
En nu?Grote zus heeft weer iets bedacht. Over het randje van de kooi geeft ze haar broertje een van de stevige dozen aan. Heel voorzichtig laat M. de doos zakken, zonder de blokken om hem heen te raken. We geven hem een applausje. Dan gaat ie, nog voorzichtiger, op de doos zitten.
We bedenken dat we nu kunnen proberen of we de blokkengevangenis van boven kunnen sluiten. Vlug breken we lagen af, waarbij per ongeluk af en toe een paar plankjes op het hoofd van M. vallen. “Au”, giechelt hij en schuift met z'n grote teen de gevallen plankjes voorzichtig naar buiten.
Dan maakt iemand een verkeerde beweging en er valt een gat onder in de kooi. Ademloos kijken we of de boel blijft staan. Na tien seconden beginnen we voorzichtig verder te bouwen, maar dat kan het bouwwerk niet meer hebben. De kleine gevangene wordt bedolven onder de blokjes en juicht dat ie weer vrij is!
Het opruimen van de plankjes gaat met net zo veel enthousiasme als het bouwen. En dan is het tijd geworden voor het kerstdiner. Voor dat onderdeel van het bezoek hebben de kinderen maar matig belangstelling. Daar doet niemand moeilijk over. Als het maar gezellig is. En dat is het. Een geslaagd familiebezoek op tweede kerstdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten