Hufters

In de auto luister ik naar Radio 1.
Naar aanleiding van alle ongeregeldheden met oudejaarsnacht maakt de presentatrice een belrondje door Europa. Hoe is die nacht verlopen in Nederland en hoe in omringende landen.
Er komen correspondenten aan het woord in Amsterdam, in Parijs, in Berlijn en in Antwerpen. Wij Nederlanders komen niet best uit de vergelijking. Nergens anders wordt zo fanatiek (illegaal) vuurwerk afgestoken, met zo veel ongelukken tot gevolg. Nergens anders worden zoveel hulpverleners geschoffeerd.
“Hoe komt dat nou?” vraagt de presentatrice aan een gedragswetenschapper.
Hij legt uit dat wij een zelfbewust volkje zijn, een beetje doorgeschoten in onze assertiviteit. Dat klinkt best vriendelijk, maar goed beschouwd betekent het dus eigenlijk dat de Nederlandse volksaard tamelijk egoïstisch en hufterig is.

Mijn broer verwijt me dat ik niet genoeg voor mijn vader doe. Die revalideert in een verzorgingshuis en ik bezoek hem één dag in de week. Als contactpersoon draait mijn broer op voor allerlei praktische dingen die ik uit de verte niet even snel geregeld krijg. Bovendien bezoekt hij pa trouw elke dag. Ik heb daar bewondering voor, maar weiger mijn eigen gezin en werk op te geven om mijn oude vader te gaan verzorgen. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die er zo mee omgaat, maar aan wie spiegel ik me? Mijn referentiekader zijn vooral mijn zelfbewuste en assertieve Nederlandse vrienden en kennissen.
Zijn we nou echt allemaal hufters?