Post

Met een bons valt de post op de mat. Ik pak de vijf enveloppen en het pakketje in plastic dat de bons veroorzaakte. Zit er wat leuks voor me bij? Hm, de enveloppen zijn allemaal bankzaken. Eén voor m’n zoon, een paar voor H. en één die niet voor ons bestemd is maar voor de buren. VERTROUWELIJK staat er met hoofdletters boven het adres gedrukt.
Het pakketje is een zware reisgids met reizen naar Canada, Alaska, Australië en Nieuw-Zeeland. Oh? Zijn we zoiets van plan dan? Fronsend bekijk ik het adres: straatnaam en nummer kloppen, maar de postcode niet, en: aha, dit pakje had naar Arnhem gemoeten!
Door het raam zie ik de bezorger aan de overkant lopen en even overweeg ik hem aan te spreken op de fouten. Maar ik doe het niet.
Terwijl ik de vertrouwelijke bankenvelop bij de buren in de brievenbus gooi, denk ik aan mijn Franse schoonzoon. Hij had vorige week een sollicitatiegesprek bij TNT. In het Nederlands, en daar was hij behoorlijk zenuwachtig over. Voor zijn studie in Den Haag heeft hij de taal niet nodig, en omdat iedereen in zijn omgeving goed Engels spreekt, komt het er niet van om serieus Nederlands te leren. Nu hij een nieuw baantje zoekt, werkt dat hem flink tegen.
Net voor zijn gesprek bij TNT had hij toevallig het woord “beschikbaar” opgezocht, en dat was maar goed ook. “Welke dagen ben je beschikbaar?” werd hem gevraagd.
In het gesprek bleek de baan zes uur per week te garanderen (in plaats van de 10 uur waar in de advertentie sprake van was), die verdeeld werden over drie dagen. Wel werd van hem verwacht dat hij op die drie werkdagen beschikbaar was tussen 11.00 en 17.00, voor het geval zijn dienst verschoven moest worden. De riante verdiensten waren iets minder dan 6 euro per (gewerkt) uur.
T. heeft besloten nog even verder te zoeken. Voor deze baan is hij niet wanhopig genoeg. Er is vast nog wel ergens een Frans restaurant waar hij gewoon zes uur hard kan werken in plaats van ‘beschikbaar’ te zijn.
Aan dat alles denk ik terwijl ik de postbezorger verderop iets in een brievenbus zie stoppen. Als dit je arbeidsvoorwaarden zijn, hoeveel betrokkenheid kun je dan opbrengen? Waar haal je de motivatie vandaan om je werk secuur en foutloos uit te voeren?
Als ik weer binnenkom, zit H. op de bank in de reisgids te bladeren. “Die is niet voor ons”, vertel ik hem. “Weet ik”, zegt hij, “maar ik ga em echt niet naar Arnhem brengen.”
Ik zucht. Dit is niet helemaal in de haak. Maar de laatste maanden krijgen we zó vaak verkeerd bezorgde post. Je voelt je een beetje Gekke Gerritje door dat elke keer weer braaf in de brievenbus te gaan gooien.
Die bezorger is ook maar een schooljongen die in weer en wind wat bijverdient. Zijn werk verdient geen schoonheidsprijs, maar klagen kan ik beter bij TNT. Ik denk dat ik dat maar doe. Per mail dan natuurlijk, want van een brief weet je niet of ie wel aankomt.