Midden in de kamer staan twee vers geschilderde open kastjes met planken. H. heeft ze gemaakt voor onze dochter, die in haar nieuwe huis niet zo veel bergruimte heeft. Als je goed kijkt, zie je dat er één een tikkeltje scheef is. Maar ze zijn met veel liefde en plezier gemaaktFronsend duwt H. tegen het scheve kastje. “Het lijkt simpel”, zegt hij, “maar het is toch moeilijker dan je denkt om alles precies recht te krijgen.” Ik weet het. Toen dezelfde dochter klein was, heb ik voor haar een kinderstoel gemaakt, die aanzienlijk schever was dan dit werkstuk. Gelukkig was ze toen nog niet zo kritisch, en stevig was de stoel wel.
Terwijl ik toekijk hoe H. de laatste symbolische handelingen verricht met een schuurpapiertje en een klein kwastje, denk ik aan mijn vader. Maar goed dat hij de amateur niet bezig ziet. In zijn jonge jaren is hij timmerman geweest, en in de tijd van de kinderstoel heeft hij een paar mooie dingen gemaakt voor z’n kleindochter. Dat ik die stoel zelf wilde maken was pure eigenwijsheid en wat hij daar ooit van gevonden heeft, ben ik vergeten. Waarschijnlijk heb ik het verdrongen, want ik weet wat hij vindt van vrouwen met een hamer.
Een miniatuur kast voor barbiekleren en een tweepersoons barbiebed staan boven in een kast op de vroegere kamer van E. Toen ze zestien was, wilde ze die kinderachtige spulletjes wegdoen, maar dat vond ik niet goed. Nu opa in het verpleeghuis op een tweede nieuwe heup wacht, en niet zo veel meer kan, zijn die barbiemeubels kostbaar geworden. Met het zorgvuldig gemaakte beslag en de perfect passende laadjes is zo’n kast een voorbeeld van ouderwets vakmanschap.Misschien wil ze hem nog wel eens terug om ergens neer te zetten.
Maar nu heeft ze meer behoefte aan de praktische kastjes van haar vader. Binnenkort gaan we ze brengen, met liefde en plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten