Noodsituatie?

Je ziet het wel eens in een film; door een ongeluk, gijzeling of kaping wordt een groep onbekenden tot elkaar veroordeeld. Mensen die toevallig samen in een vliegtuig, bus of trein zitten, moeten samen een heftige situatie het hoofd bieden.
Een kordate jonge vrouw troost kinderen, een lieve oude man probeert zich op te offeren en de onopvallende brunette die weinig zegt, blijkt een agente die uiteindelijk iets dappers doet.
Ik kijk de treincoupe rond en schat mijn medereizigers in. Recht tegenover me een vijftiger met een keurig getrimd, grijs baardje. Nette broek en schoenen, maar sportief jack. Zijn XL horloge ziet er uit alsof het tien meter onder water blijft werken, maar z'n buik zal hem waarschijnlijk beletten om zo ver te zinken.
Naast hem een slapende vrouw. Zo'n tien jaar jonger. Smalletjes, onopvallend en alleen binnengekomen. Zou de agente kunnen zijn.
Mijn buurvrouw lijkt een studente. Ze zit een laat Sinterklaas-gedicht te schrijven. Goed voor een creatieve oplossing om iedereen te redden?
Op de losse eenpersoons-stoel aan de andere kant van het gangpad zit een stoere dertiger. Leren jasje, gymschoenen, waas van stoppeltjes en een ipod in de aanslag: contact met de buitenwereld!
En dan ik. Vandaag met m'n nette jas aan, schrijvend met een brilletje op mijn neus.
Met dit gezelschap moeten we het doen. Hoe zullen al die gewone mensen zich ontpoppen in een noodsituatie?
De trein mindert vaart. We naderen station Ede-Wageningen. Als de deuren opengaan, stappen al mijn coupé-genoten uit. Daar gaan ze, elk naar een eigen bestemming. En niemand die vermoedt hoe anders de reis had kunnen aflopen!
Ik zucht. Nog een half uur. Ja, je moet toch wát als je geen boek bij je hebt voor onderweg.