Fietsen langs de rivier

We fietsen met z’n tweeën van Leerdam naar Rotterdam. Als we maar steeds de rivier blijven volgen, hoeven we nauwelijks op onze routekaart te kijken. Eerst de Linge en later de Merwede. De Linge is een smal riviertje, maar de dijken waar we over fietsen doen vermoeden dat dat wel eens anders is. Rechts zien we de uiterwaarden, waar het waterstroompje door slingert. Drassige veldjes waar ganzen grazen; rijen en rijen vers geknotte wilgen; kreupelhout met hier en daar een hoekje gras waar dan een uitnodigend bankje staat; zijarmen en waterplassen waar kleine bootjes liggen, soms half verdronken. Links van ons glijden kilometers struiken en boompjes voorbij. Daarachter liggen diepe tuinen waarvan we af en toe een glimp opvangen. Groentebedden, speeltoestellen, boomgaardjes... Als er even een gat in de struikenrij valt, zien we een kleurenzee van bloeiende planten. We fietsen door, al zou ik er graag een tijdje zijn blijven kijken. Dat geldt ook voor het kunstwerk dat een eind verderop ineens na een bocht verschijnt. Een meters hoge toren van aan elkaar gelaste pannen en keteltjes. Ik blijf er naar omkijken tot het achter een bomenrij verdwenen is. Dichter bij de randstad, langs de Merwede, ziet de wereld er zakelijker uit. Er komen fabrieken en kantoorgebouwen bij het uitzicht. Vlak voor Dordrecht staat een groepje paarden in de wei. Op een kleine verhoging, een paar meter van de andere vandaan, staat doodstil een glanzend, zwart paard.. Voorbenen naasst elkaar, achterbenen in loopstand. Het hoofd oplettend omhoog. De zwarte manen bewegen zacht in de wind. “Is ie nou echt of niet?” vragen we ons hardop af, want het hele lange, rechte stuk dat we dichterbij komen, staat het dier onbeweeglijk. Als we langs fietsen, is zijn houding nog steeds onveranderd. Maar als ik omkijk, schudt hij even met z’n hoofd. Hij is echt! Vanaf Dordrecht fietsen we door stedelijk gebied. Ook leuk, maar weer een heel ander verhaal. Dat eindigt met de waterbus van Ridderkerk naar Rotterdam. We kunnen gewoon inchecken met onze OV chipkaart. Toch voelen we ons een beetje toerist als we de Erasmusbrug zien opdoemen. En als we ronddwalen op zoek naar het treinstation. De lucht wordt steeds grijzer en dreigender en de hele weg naar huis terug hebben we tegenwind. Maar daar hebben we geen last van, in de trein.