Kilometers tellen

Een deel van mijn plezier in fietsen is de grote tevredenheid waarmee ik de afgelegde kilometers kan aflezen op mijn fietscomputer. Welk psychologisch mechanisme daar achter zit weet ik niet, maar afstanden die op de teller staan, geven me meer voldoening dan ongeregistreerde kilometers. Ik was dan ook niet blij toen tijdens onze fietstocht naar Rotterdam de kilometerteller stil bleef staan. Het was geen kwestie van een verschoven sensor of een los draadje. Ook was de batterij niet op, want de tijd werd keurig aangegeven. Maar het laatste stuk van de rit fietsten we volgens de computer nul kilometer, met een snelheid van nul kilometer per uur. Jammer dan. Een paar dagen later besluit ik een nieuwe kilometerteller te kopen. Omdat we zondag een stuk willen fietsen, pruts ik zaterdag net zo lang tot ik hem aan de praat heb. Zo stap ik extra gemotiveerd op voor een rondje Duitsland, met op de terugweg als bonus een bezoekje aan de Millinger theetuin, net over de grens terug in Nederland. Op weg naar Kleve komen we langs de dierentuin waar ze vooral boerderijdieren hebben. Toen onze kinderen klein waren, gingen we daar wel eens heen. Aan de kassa kon je zakjes korrels kopen, waar je bijna alle dieren mee mocht voeren. Als we langs de ingang van de dierentuin fietsen, denk ik terug aan een middag lang geleden. De zakjes korrels waren leeg en nu waren we zelf aan de beurt om iets lekkers te eten. Een ijsje op het terras. Zoon J., toen een krummeltje van twee jaar, stond naast m’n knie naar boven te kijken en begon ineens enthousiast te roepen: “een hillicopter! Ik zie een hillicopter!” En ja, daar kwam een helicopter aanronken. Aan het tafeltje naast ons zat een Duits gezin met ook een kleine jongen. Die keek opzij naar onze J. en zei verontwaardigd: “Nein! Das ist ein Hubschrauber!” Glimlachend fiets ik Kleve in. Daar stopt H. ineens: “Wacht even”, zegt hij, “even auto’s kijken hoor.” Hij zwenkt een parkeerterrein op met erlangs een lange etalage vol oldtimers. Ik blijf in de schaduw staan terwijl hij met z’n fiets langs de ruit loopt. Dan draait er een auto het terrein op, een glimmende mercedes cabriolet met een gebruinde oudere man erin. Langzaam rijdt hij langs de etalage, terwijl hij aandachtig naar binnen kijkt. Ik schiet in de lach. Als ik niet gezien had dat het om auto’s ging, zou ik beslist denken dat we in de hoerenbuurt terecht waren gekomen. Intussen is H. uitgekeken. Ik stap weer op m’n fiets. “En?” vraag ik, “heb je alles goed bekeken?” Onschuldig knikt hij en we rijden Kleve weer uit. Een tijd later rijden we over een erbarmelijk hobbels-en-kuilenweggetje naar de mooie theetuin in Millingen. Op een schaduwrijk plekje tussen bomen, struiken en bloeiende planten gaan we zitten om wat te drinken en gewoon even lekker rond te kijken. Voordat we de fiets op slot zetten heb ik eerst even op m’n teller gekeken: bijna 35 kilometer hebben we gereden.Netjes. Ik ben blij dat ik het ding er gisteren op heb gezet, want ik weet zeker, dat ik zonder toch nét iets minder van deze rustpauze zou genieten.