Zomernachtcafé

“Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan.” Abdelkader Benali leest het oerhollandse gedicht* langzaam, proevend voor. Het is de tekst die hij heeft gekozen als zijn “heilige tekst”. Tijdens het zomernachtcafé in Nijmegen dragen 12 gasten een tekst voor die hen heilig is. Benali is de bekendste. Hij mag dan ook eerst. Zijn visie op het gedicht van Marsman deel ik niet, maar is wel leuk om te horen. Hij leest het als een catalogus, of een kaart van een gebied. Ik vind het meer een schilderij, maar dat realiseer ik me pas tijdens zijn verhaal. Na de centrale opening van de avond en het gesprek met Abdelkader Benali, splitst het programma zich. Wij kiezen voor het deel in de collegezaal. Een 16-jarige debatingkampioen heeft een stukje tekst gekozen uit de Matthäus-Passion. Helder legt hij uit dat “heilig” volgens hem zowel abstract moet zijn als heel persoonlijk, en waarom deze tekst dat voor hem allebei in zich heeft. Eigenlijk weet hij dat in vijf minuten volkomen duidelijk te maken, maar er is een kwartier voor het gesprek uitgetrokken, dus vraagt de interviewster nog een tijdje door. Bijna jammer. De volgende kandidaat is podiumkunstenaar, dichter en poëziekoerier. Haar gekozen fragment komt uit “The book of life” van Krishnamurti. Een moeilijke tekst, die ze mooi voorleest. Ik begrijp dat de essentie is dat je, om je open te kunnen stellen voor het nieuwe en onbekende, eerst je geest volkomen leeg moet maken. In het vraaggesprek dat volgt, leest de dichteres zonder schroom een eigen gedicht voor om te illustreren hoe je “stilte” schrijft. Net zo onbekommerd vertelt ze, alleen te kunnen schrijven vanuit die stilte of leegte waar Krishnamurti het over heeft. “En het gedicht is af als de stilte weer terugkeert.” Het klinkt alsof die stilte per kilo te koop is. Proostend met haar glas wijn toetert ze zo haar kwartier vol over stilte. We zijn niet onder de indruk. Na een pauze volgen een sympathieke huisarts/ kinderboekenschrijfster en een Zuid-Afrikaanse hoogleraar Exegese Nieuwe Testament. De laatste reciteert psalm 23 (De Heer is mijn herder). Met verve en een prachtig accent vertelt hij waarom die tekst voor hem heilig is en altijd zal blijven.

In plaats van een laatste interview besluiten we naar de Perzische tent te gaan, waar verhalen uit 1001-nacht worden voorgelezen. Uiteindelijk is dit onderdeel de aanleiding van onze aanwezigheid hier. Ik had gereageerd op de oproep voor een voorlezer, maar werd het niet. Ze moet dus goed zijn, de voorlezeres. De tent is sfeervol, warm en goed bezocht. Het is heerlijk om naar zo’n Perzisch sprookje te luisteren; het is een goed geschreven versie en wordt ook echt goed gelezen. Inmiddels is het tegen half twaalf. We besluiten de epiloog te laten voor wat ie is en tegen de wind in naar huis te fietsen. Voor vanavond hebben we genoeg teksten gehoord. En al waren niet alle sprekers even boeiend, het was een leuke literaire avond. Moeten we vaker doen. Link: Herinnering aan Holland