“En? Ga je nu feesten?” De gangbare vraag tijdens de borrel na de diploma-uitreiking. Voor de achtste keer schudt J. zijn hoofd en legt beleefd uit dat hij z’n feestje heeft gevierd in de vorm van een driedaags metalfestival. Examenfeestjes hoeven niet zo nodig voor mijn zoon. Als is hij wel erg blij dat hij nu z’n diploma op zak heeft. De uitreiking was een lange zit, maar dat is onvermijdelijk als ruim 60 mensen persoonlijk toegesproken worden; en dat doen ze op deze school.
Bij elk praatje verschijnen op een groot scherm twee foto’s: de geslaagde vroeger in de brugklas en de geslaagde nu. Sommige brugpieper-foto’s zijn zo aandoenlijk dat uit het publiek een vertederd “Aaaach” klinkt. Het is fascinerend om de verandering te zien van elf- en twaalfjarige kinderen in volwassen mannen en vrouwen.
Als alle diploma’s in ontvangst zijn genomen, komt één van de nu ex-scholieren naar voren om een dankwoord uit te spreken. Aan zijn brugklas-foto herkennen we hem als het kleine broertje van een meisje dat vroeger wel bij ons kwam spelen. Het jochie met dikke, blonde krullen is nu een stevige bonk met kortgeschoren kop. Type Willem Alexander als student. Zijn speech is vlot en geestig en hij krijgt een groot applaus. In het gedrang dat volgt, lopen we zijn ouders tegen het lijf, die trots knikken bij onze complimenten aan de spreker.“En? Ga je nou lekker feestvieren?” Als J. voor de tiende keer over z’n metalmeeting heeft verteld, heeft ie het wel gezien. “Zullen we gaan?” vraagt hij.
Zonder omkijken loopt hij voor ons uit de schooldeur door naar buiten.
Voor de laatste keer.
Een tijdperk is afgesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten