Terras

Het is niet echt warm, maar we nemen ons kopje koffie mee naar buiten. Op het nieuwe terras gaan we op ons nieuwe bankje zitten en kijken tevreden naar de tuin. Daar is veel werk verricht de afgelopen weken. Een maand geleden was de plek waar we nu zitten een grasveld. Een klein, rechthoekig stukje gras van drie bij vier meter, dat meteen na aanleg door een vriendin “blaasvoetbalveldje” gedoopt werd. Daar leek het inderdaad op, met de keurige rand opstaande baksteentjes er langs. Die verdween later onder allerlei omringende planten, maar we bleven ons veldje zo noemen. Na jaren werd het gras steeds lelijker en rommeliger, met veel ongenode plantjes er tussen. We besloten het te vervangen door een tegel-terras. Wat als grasveld lachwekkend klein was, blijkt er als terras veel groter uit te zien. Het bescheiden bankje dat we gekocht hebben, past er riant op. We verven het blauw en omringen het met blauwe potten en blauwe planten. Als mijn dochter een weekendje thuis komt, verheug ik me op haar reactie. Ze is geen fan van onze tuin, die behoorlijk wild en rommelig is. Maar dit voorjaar ziet het er ongekend netjes uit, vooral het veranderde stuk. Als ze het bankje ziet, fronst ze bedenkelijk. “Wat zonde dat jullie dat blauw geverfd hebben”, vindt ze. Ze is niet erg onder de indruk van de metamorfose. Mijn idee van een mooie tuin is niet het hare. Ik had het kunnen weten. Een week na haar bezoek staat de adderwortel uitbundig te bloeien en nestelt het blauwe terras zich meer en meer in de voorjaarstuin. Samen met H. zit ik te genieten op het bankje. Een hemelsblauw bankje. Niet iedereen houdt daarvan. Maar wij wel.