Ik kan niet anders dan meeluisteren en zie om me heen dat het met veel medepassagiers niet anders is. Met mijn boek open op schoot kijk ik uit het raam. De gekwelde kraakstem schiet weer uit. “Nee, dat is het niet. NEE! Nee!”
De man tegenover me zucht. Hij kijkt om naar de telefonerende jongen, haalt z’n schouders op en zegt half in de lucht, half tegen mij: “Je hébt d’r exemplaren bij...” Er gaan lachjes van verstandhouding door de coupé.
Ik probeer me weer in mijn boek te verdiepen, lees en herlees een paar regels, kijk weer op. “Asjeblieft, nee asjeblieft!” De stem barst nu helemaal.
Dan laat de man zijn telefoon zakken en begint te huilen. Hij legt z’n zwartgerande bril op het tafeltje voor zich en vist een zakdoek uit zijn zak. Stilletjes staart hij voor zich uit terwijl de tranen over z’n wangen glijden. Ineens vind ik hem niet meer irritant, maar heb ik met hem te doen. Wat ziet hij er weerloos en zielig uit zo. Het is stil in allebei de coupé’s. Ik lees mijn verhaal uit.
Als ik weer opkijk, heeft hij zich hernomen. Zijn bril staat weer op z’n neus, maar daarachter zijn z’n ogen een beetje rood.
In Utrecht stapt hij uit. Zonder te aarzelen loopt hij snel naar een roltrap en verdwijnt met z’n koffertje uit het zicht. Even later zet de trein zich weer in beweging en ik begin aan het volgende verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten