“De Nieuwe Snaar?” Zeiden mijn collega’s toen ik vertelde waar ik heen zou gaan: “Nooit van gehoord.” Nou, ze hebben nog één jaar om dat gemis in te halen, want De Nieuwe Snaar is bezig met een afscheidstoernee.
We kennen ze al jaren. Vier gekke vlamingen die een mix maken van muziek, theater en circus. Prachtige teksten, de gekste combinaties van instrumenten en hilarische acrobatiek.
We rijden naar Eindhoven om hun laatste show te bezoeken: Koñec. In de volle zaal voert 50+ de boventoon. Jan de Smet, voorman van de groep, constateert opgewekt dat het publiek waardig mee ouder is geworden.
Maar het wordt geen gezapige voorstelling.
De eerste drie nummer zijn we nog niet enthousiast. Het geluid is niet evenwichtig. De teksten zijn slecht te verstaan. Maar ineens is de vonk er. In hoog tempo komen bekende nummers voorbij; Koñec is een compilatie van oud werk, maar er wordt gemixt en geroerd en toegevoegd. In een instrumentaal tussenstuk komt ineens een stukje Prokovjev voorbij: “Peter en de Wolf”. Als een van de mannen langs een doek omhoog klimt, spelen de anderen “Je t’aime, moi non plus”, terwijl je de klimmer in z’n microfoon hoort hijgen. Dezelfde acrobaat hangt tien minuten ondersteboven aan het plafond terwijl de anderen gewoon doorspelen. Van bovenaf levert hij zijn bijdrage.
De mannen hollen over het podium, doen gekke dansjes, wisselen muziekinstrumenten uit of doen ineens een twirl-demonstratie.
Maar er zijn ook luisterliedjes met prachtige teksten. Meerstemmige zang, mooie melodieën. En dan weer een rare act waarin iemand in een betonmolen wordt rondgedraaid.
Na de staande ovatie en de gulle toegift reppen de artiesten zich naar de foyer om daar hun cd’s te signeren.
H. koopt een dvd waar een persoonlijke opdracht op wordt geschreven. Een heel theater-optreden om later nog eens te bekijken. Want over een jaar is De Nieuwe Snaar geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten