Het geheim van de afgebeten vingers

Als kinderboekenliefhebber ben ik bekend met het werk van Rindert Kromhout, waar veel Italië in zit (de schrijver woonde twee keer een half jaar in Rome). Zijn kinderboek ‘Het geheim van de afgebeten vingers’ speelt zich af in Rome, rondom La Bocca della Verità, De Mond van de Waarheid. Het is een groot, rond, stenen gezicht met een open mond. Volgens de legende bijt deze mond de vingers af van leugenaars. Wie de waarheid spreekt, kan zijn hand zonder vrees in de brievenbus-mond steken. Nu ik met mijn dochter in Rome was, leek het me leuk om de Mond in het echt te gaan bekijken.

Als we op het plein Bocca della Verità aankomen, zien we een rij staan, voor een kerk langs. Op bordjes staat dat er één foto per persoon genomen mag worden. Dat zijn dus steevast foto’s van iemand die z’n hand in de Mond van de Waarheid steekt. Ik heb er meteen al geen zin meer in, maar E. denkt daar anders over. “We zijn hier nu heen gegaan, nou kunnen we net zo goed die foto gaan maken ook.” We sluiten achteraan de rij, die na twee meter een bocht maakt naar links, een smal portaal in. Aan de rechterkant kun je door een grote deur de kerk binnen.
De orde wordt bewaakt door een brede man in uniform, die af en toe de rij langs wandelt, hier en daar een grap maakt en dan weer bij de bakjes gaat staan waar je vrijwillig een halve euro in moet gooien. Het gaat vlot, tenslotte mag iedereen maar één foto maken. Daarna kun je rechts door een deur het theater verlaten. Na een minuut of tien zijn we al aan de beurt. Eerst maak ik een foto van E., dan zij één van mij. Lekker origineel met de hand in de stenen Mond. Als ik me omdraai om de deur door te gaan, roept de bewaker iets naar me. Ik versta het niet. Hij gebaart naar de wachtende rij. Wat bedoelt die man?
Aarzelend blijf ik staan. Dan komt hij nijdig pratend naar me toe. Nog begrijp ik het niet. Hij wijst naar mijn schouders en ineens valt het kwartje. Ik heb een shirt aan met een opening in de rug. Daarmee mag ik de kerk niet in!

Stomverbaasd wring ik me samen met m’n solidaire dochter langs de rij. Er staan verschillende vrouwen in mouwloze hemdjes die kennelijk wel decent genoeg zijn. Hier had ik geen moment aan gedacht. En behalve dat ik niet op een kerk had gerekend, dacht ik dat het er bij respectvolle kleding vooral om ging je schouders te bedekken. De Mond van de Waarheid heeft me een nieuwe waarheid geleerd. Een stukje blote rug is zondig.
Hierbij maak ik met terugwerkende kracht mijn excuses aan de Paus, want ik heb vanmorgen in hetzelfde shirt het Sint Pieterplein bezocht.