Soms kun je beter even de andere kant op kijken

“Hoe was de gespreksgroep vandaag?”
De eerste keren was pa enthousiast, maar nu begint hij zich te storen aan de anderen. Sommigen doen lacherig over serieuze zaken. Of voeren te veel het woord. Het is een bekend stramien. Mijn vader stoort zich aan van alles en nog wat van de mensen om hem heen. De een praat te hard, de ander is te stil, de derde kijkt te hooghartig en de volgende is gewoon niet aardig. Bijna iedereen wordt afgeserveerd wegens onhebbelijke gewoontes.
Jammer.
We gaan naar beneden voor een kop koffie.
Een tijd zitten we te zwijgen aan het kale tafeltje in het restaurant. Mijn vader zucht. “Ik word tegengehouden als ik een andere woonvorm wil.” Hij bedoelt wonen in zijn eigen huis, weet ik. Ik vertel hem dat dat niet meer gaat: hij wéét toch wel dat hij te veel hulp nodig heeft om op zichzelf te wonen...
Hij is even stil.
“Ik zou aan D. willen vragen”, zegt hij dan, “om me naar Zunderdorp te rijden... en me dan achter de brug uit de auto te gooien...”
Verdrietig constateren we dat zoiets natuurlijk geen optie is. “Je moet het hiermee doen, pap”, zeg ik, “je kunt er alleen maar het beste van maken.” En ik probeer hem ervan te overtuigen dat zijn negatieve houding het er niet prettiger op maakt.
“Maar als er iemand naast je aan tafel steeds met haar vinger in d’r neus zit...”
“Dan kijk je toch de andere kant op”, zeg ik.
“En een ander haalt na iedere hap iets uit z’n mond en smeert dat af aan een servetje”, hij doet met een vies gezicht voor hoe dat gaat. Het is niet de eerste keer dat we dit gesprek voeren. Het loopt dood. Ik sta op om een tweede kop koffie te halen.
We hebben het over andere dingen; ik vertel wat over thuis. Terwijl ik praat, trekt m’n vader met zijn mond. “er zit wat tussen m’n tanden”. Zijn hand gaat naar zijn mond, maar stopt halverwege.
“Ik kijk wel even de andere kant op terwijl jij in je mond gaat zitten peuteren”, zeg ik uitgestreken.
Er begint een voorzichtig glimlachje op z’n gezicht en als ik in de lach schiet en voorzichtig tegen zijn schouder duw, lacht hij mee.
Een echte lach.
Mijn bezoek vandaag is niet voor niets.