En als ik dan heel goed mijn best doe, kan ik dan later ook klateren?

Mijn zoon is niet zo van de gezelligheidsgesprekken. Als ik hem vraag hoe z’n dag was, antwoord hij meestal kort: “Gaat wel”, of “wel oké”. Een spontaan verhaal over belevenissen komt er zelden of nooit. Er kunnen gezamenlijke maaltijden voorbij gaan, waarbij hij niet meer zegt dan praktisch noodzakelijk is. “Ik heb geen vork”, of “zijn er nog meer broodjes?”
Toch houdt hij erg van taal en mooie woorden. Soms hoor ik hem op z’n kamer hele gesprekken voeren via skype. Meetal in het Engels. Als hij met z’n vrienden in onze huiskamer zit te gamen (ze doen vaak ingewikkelde bordspelen, waar hele verhalen bij horen) heeft ie soms het hoogste woord.
Het is niet dat hij niet met mij of zijn vader wil praten. Hij doet alleen niet mee met gesprekken die hij niet interessant vindt. En dat zijn er veel.
Vandaag lunchen we met z’n tweeën. Achter mijn rug rommelt hij op het aanrecht en even later komt hij tegenover me zitten met een kom soep.
“Hé, je hebt soep gemaakt.” Zeg ik overbodig.
“Nou, maken....” zegt J. “Dat kun je eigenlijk geen maken noemen.” Het is cup-a-soup. Een zakje leegschudden en wat water erbij gieten.
“Nou ja”,zeg ik, “hoe moet je het dán noemen? Thee zét je, dat is ook alleen water met een zakje erin.”
Zo begint een gesprek over woorden. Van de soep en de thee komen we langs ondoorgrondelijke wegen op woorden als denderen en klateren. Je kunt niet zeggen dat dozen van de trap af klateren; wel dat ze eraf denderen. Ook vrachtwagens klateren niet.

“Wel als ze water vervoeren”, zegt J. slim. Maar ik zeg streng dat ze ook dan hooguit kunnen klotsen, een vrachtwagen met water klatert niet voorbij. We voeren het rare gesprek heel serieus, maar ineens zie ik bij mijn zoon een lach opborrelen. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, sluit hem weer om zijn lachen in te houden. Het is grappig om hem heel stil een soort lachaanval te zien krijgen. Dan zegt hij met een tekenfilmstemmetje “En als ik dan heel goed mijn best doe, kan ik dan later ook klateren?”
We schieten samen in de lach en ruimen de tafel af.
Zo’n gesprekje maakt weer een heleboel zwijgende maaltijden goed.