Vandaag staat zin favoriete zuster klaar om hem te helpen bij het opstaan, wassen en aankleden. Ze heeft zachte handen die hem geen pijn doen als ze zijn stramme armen in de mouwen van een trui duwt.
Als hij geschoren en wel in zijn rolstoel zit, gaan ze niet, zoals anders, naar de eetkamer.
Ze legt een hand op zijn schouder en zegt:
“Ik heb besloten dat het allemaal anders moet.”
Verwachtingsvol kijkt mijn oude vader haar aan en ze gaat verder:
“Ik vind het hier niks, met al die vieze, oude wijven die in hun neus peuteren, en die nare, oude mannetjes met al hun bijbedoelingen...”
Ze doet de kast op en en haalt zijn winterjas van het haakje. Ze legt een sjaal om zijn nek en haalt voorzichtig de linkermouw over z’n pijnlijke hand. De rechter gaat makkelijk aan.
Terwijl ze de rits dicht trekt, zegt ze vastbesloten:
“U bent een nette man met een eigen huis. Wat denkt u ervan om daar weer te gaan wonen? Dan ga ik mee om u te verzorgen. Ik vraag alleen een kamer voor mezelf en één dag in de week vrij. Dan kunnen uw kinderen het wel even overnemen.”
Zonder op het antwoord te wachten, begint ze de rolstoel naar de lift te duwen. Samen zweven ze naar beneden, waar haar rolstoelbusje staat. Ze zet zijn stoel veilig vast en daar gaan ze. Een nieuw leven tegemoet.
Het is zijn enige wens en ik kan het hem niet geven.
In plaats daarvan breng ik een pakje nieuwe zakdoeken voor hem mee. We gaan koffie drinken in het restaurant en doen met de rolstoel een rondje winkelcentrum.
Hij is niet vrolijk. Vandaag is de onmogelijke droom sterker dan de werkelijkheid van mijn bezoek. Maar volgende week kom ik weer. Misschien kan ik het dan weer winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten