Slechtziende moeders

Vlak voor ik in het boemeltreintje stap van het Centraal Station naar de buitenwijk, belt E. “We komen ongeveer gelijk aan”, zegt ze, “zullen we samen vanaf het station lopen?”
Ik ben op weg naar een vergadering met de twee freelancers van het gesproken kindertijdschrift Klinkklaar. Ze zijn allebei slechtziend en allebei moeder. De één pas kort, en we maken er dan ook meteen een verlaat kraambezoek van.

Ik zal E. ontmoeten bij het voetgangerstunneltje dat vanaf het station naar beneden leidt, maar vanaf haar perron is dat afgeloten. Als ik omloop, zie ik haar samen met een behulpzame reisgenoot de rolstoelhelling af komen wandelen. Samen volgen we de routebeschrijving die onze gastvrouw gemaild heeft. Voor mij is het niet moeilijk het zebrapad vlakbij het tunneltje te vinden. Ik had het al gezien toen ik aankwam. Voor E. is het lastiger. Door de omleiding heeft ze geen oriëntatiepunt meer. Goed dat we samen lopen.
Het is niet ver. Op de keukentafel van A. staan al muffins en pepernoten klaar en ze zet koffie voor ons. De baby slaapt nog.
We hebben allebei een kadootje mee. Om aan te voelen en mee te rammelen. Want al ziet de babyzoon van A. goed, voorlopig moet zijn speelgoed ook voor mama te hanteren zijn. Ik denk aan een gesprek dat ik ooit had met een blinde moeder van twee pubers. Toen ze klein waren, had ze samen met hen veel naar luisterboeken en –tijdschriften geluisterd. Die moeder was er van overtuigd dat het ze geleerd had om zich te concentreren. Beter dan hun leeftijdsgenoten dat konden. Het zoontje van A. krijgt een voorsprong: hij gaat goed leren luisteren!

Als we een kwartier serieus aan het vergaderen zijn, klinkt er babygehuil. A. gaat naar boven en komt terug met een blozend kindje op haar arm, dat met grote, verbaasde ogen naar het onbekende bezoek kijkt. Het is een zoet kind. Na het bewonderen en tuttelen kunnen we gewoon doorgaan met ons gesprek, terwijl hij op mama’s schoot zit rond te kijken. En ook als hij na een tijdje honger krijgt, hoeft de vergadering nauwelijks onderbroken te worden. Voor borstvoeding hoeft niets te worden afgemeten of opgewarmd.

Natuurlijk hebben we het nog over andere dingen dan het luistertijdschrift. De twee moeders wisselen tips uit over fruithapjes en hoe je handig een appel schilt en klein snijdt. Over zachte plastic lepeltjes, omdat het mondje van je kind wel eens dichterbij is dan je had ingeschat.
Het zijn praktische problemen waar je geen moment bij stil zou staan als je A. met de baby door de keuken ziet lopen. Dat ziet er zo vanzelfsprekend uit. Ze zet hem even bij E. op schoot om soep voor ons op te warmen. Terwijl ze met één hand roert, voelt ze met de andere vlak boven de pan of het al warm wordt.
Leuk om die twee van zo’n andere kant mee te maken. Als lieve, praktische moeders. En goed om me te realiseren hoeveel kleine en grote obstakels ze de hele dag tegenkomen. Ik ben het in de loop van de jaren veel te gewoon gaan vinden, dat deze freelancers het hele land door reizen om elke maand mooie reportages voor een luistertijdschrift te maken.