Ooit droomde ik iets griezeligs over een gele bestelauto. Toen ik wakker werd en mijn droom aan iemand vertelde, realiseerde ik me dat ik dus in kleur droom. Iets wat ik eerder eigenlijk niet zou hebben geweten. Toch is het vrij logisch, want je droomt meestal over mensen, dingen en plaatsen die je kent, en die zie je nou eenmaal in kleur. Behalve als je (kleuren)blind bent.
“Ik droom
Wat ik ervaar, (...)
Ik droom
De geur van bloemen,
Of de smaak van chocola.”
Maar ze zegt ook:
“Ik droom
Van de rode jurk die ik op het toneel zal dragen,
Die zo goed staat bij mijn lichte huid en donkerbruine haar
Ik droom
Van het zwarte haar van mijn lief.
Ik droom
In alle kleuren van de regenboog.”
Het is een lang gedicht. (De gezongen uitvoering duurt 20 minuten).
Terwijl ik het lees, zie ik het gezicht voor me van mijn freelance collega E.
Ze ziet zo weinig dat ze een taststok nodig heeft om haar weg te vinden en een leesloep om te lezen. Toch is ze gefascineerd door beeldende kunst. Schilderijen, foto’s, prentenboeken.
Bovendien houdt ze van poëzie.
Ik maak een kopie van het gedicht en stuur haar die in een mail.
Wat later krijg ik een mail terug met een bedankje. Doordat ze meteen verdiept raakte in de tekst, vergat ze bijna haar kleine dochters van school te halen.
Ik glimlach als ik het lees.
Blij dat ik mijn vondst naar haar heb doorgestuurd.
Ik zal het haar eens vragen, maar ik weet bijna zeker dat E. in kleur droomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten