Er dobbert een oog in het water. Dansend zien we het vlak
voor ons, een los oog met wat roze draden er aan. Dan zoomt de camera uit en
zien we het mottige knuffelbeertje waar het oog ooit bij hoorde. Oorspronkelijk
hardroze, maar nu zwartgeblakerd en dobberend aan de oppervlakte van een
zwembad.
We herkennen het zwembad. Het is van Walter White, de
hoofdpersoon van de serie waar we naar kijken: Breaking Bad. Nog verder zoomt
de camera uit en nu zien we zwarte schoenen van mannen die sjouwen met iets
onheilspellends: lijkzakken. Naast het zwembad van Walter. Onze adem stokt.
Zijn dat de lichamen van…. zijn vrouw en zijn zoon? Dan begint de tune en start
de aflevering echt.
Met z’n drieën zijn we verslaafd aan de serie Breaking Bad.
Meteen bij het eerste deel van het eerste seizoen zaten we op het puntje van
onze stoel. De scène waarmee het begint is zó penibel, dat we ons niet voor
konden stellen hoe dit na één aflevering nog verder moest gaan. Maar bij elk
volgend deel bleek het nog erger te kunnen. En steeds weer is er een
verrassende beginscène die ons op scherp zet: wat betekent dít nou weer. Wat
staat ons nú weer te wachten?
Inmiddels hebben we twee seizoenen gekeken en beginnen we
aan het derde. De stilzwijgende afspraak is, dat we met z’n drieën kijken. Is één
van de drie een avond weg, dan moeten de anderen zich inhouden. Heeft één van
de drie geen zin, dan praten de anderen als Brugman, want een verslaving is een
verslaving, daar zie je niet zomaar vanaf.
Vanavond hebben we om half negen afgesproken. Het water voor
de koffie (en thee) staat al op. De bank staat uitnodigend klaar. De vorige
aflevering is weer met een geweldige cliffhanger geëindigd en we móeten weten
hoe het verder gaat.
Breaking Bad: één en al ellende. Een absolute aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten