Woensdag een nieuwe heup, vrijdag de trap op en af

Vrijdag 29 november.

Ik zit op de rand van het ziekenhuisbed.

Op het kastje is een plastic tas neergezet met medicijnen om mee naar huis te nemen. Ernaast ligt de envelop met een brief voor mijn huisarts en één voor m’n fysiotherapeut.  Hier in het ziekenhuis ben ik klaar met fysiotherapie. Vanmorgen ben ik met krukken de trap op en af geweest. Nu ik dat kan, zou ik me thuis moeten kunnen redden.

Wonderlijk hoe snel dat gaat. Woensdag een nieuwe heup, vrijdag de trap op en af en dan met krukken terug naar kamer 14, helemaal aan het eind van de gang.  

Andere gang; maar zo lang zijn die gangen

“Weet jij waar ik nu eigenlijk nog op moet wachten?” vraag ik aan het meisje dat net de bloeddruk van mijn overbuurvrouw heeft opgenomen. “Mijn ontslagpapieren heb ik al gekregen en de medicijnen ook”. 

Ze kijkt even door de papieren en dan in de plastic tas. Met opgetrokken wenkbrauwen haalt ze er een brief uit. “Hé, dat is raar…” Er staat een andere naam op dan de mijne. Ze loopt ermee de kamer uit om te kijken hoe dat zit.

Stom, denk ik. Ik zou het tasje waarschijnlijk hebben meegenomen zonder alles eerst te controleren.

Even later is de zuster terug. Alleen de brief was in het verkeerde tasje gestopt. De rest klopte. Ze zet alles terug op het tafeltje en zegt lachend dat ik nergens meer op hoef te wachten. Ik mag naar huis.

Een half uur later komt H. binnen met een rolstoel om me naar de uitgang te rijden. Ik krijg een zoen en dan maakt hij joviaal een mantelzorgers-onder-elkaar praatje met de man van mijn overbuurvrouw. Zij is nog maar kort terug uit de operatiekamer, maar glimlacht om de praats van H. We wensen haar het beste en dan ga ik voorzichtig in de rolstoel zitten. Krukken op de voetsteun, met een vaartje de lange gang door die ik vanmorgen gelopen heb.

En nog meer gangen door.

De ingang van het ziekenhuis bestaat wegens een verbouwing tijdelijk uit een soort partytent. “Ik zet je even in de tent om te wachten”, zegt mijn lief en rijdt me naar buiten, waar het regent. Vijf meter verderop staat nog een tent, waarin een rij leenrolstoelen staat, in elkaar geschoven als supermarktkarretjes.  H. rijdt me naar de ruimte voor de stoelen, naast een man met een bewakersjasje. “U wilt zeker wel even op haar passen hè?” zegt hij grinnikend en loopt dan weg om de auto te halen. De man neemt z’n taak serieus en hij gaat af en toe even om het hoekje kijken of H. er al aan komt.

Als dat gebeurt, draait hij zich om naar mij en zegt: “Daar komt je vader aan. Ik rij je d’r wel even naar toe oké?” Ik verbeter hem niet, maar als hij me netjes bij de auto heeft afgeleverd, en ik voorzichtig ben ingestapt, proest ik het uit. “Hij dacht dat je m’n vader was”, zeg ik tegen H. “Dat komt vast door je stoppelbaardje”.  Hij lacht hardop.

Ik aai over dat stoppelbaardje. Dan rijden we weg van het ziekenhuis. Lekker naar ons eigen huis.