Dagje kerstmarkt in Oberhausen

Voor een echte kerstmarkt moet je in Duitsland zijn. Mijn dochter en ik zijn al een tijd van plan om een keer zo’n Duitse kerstmarkt te bezoeken en vandaag gaat het dan gebeuren. De keus valt op Oberhausen. Dat is niet alleen het dichtst bij huis, maar de markt is ook opgezet rondom een winkelcentrum, zodat we naar binnen kunnen als het te koud wordt. En je kunt er makkelijk vlakbij parkeren.

Allemaal motivaties voor watjes, maar nog geen vier weken na het installeren van mijn nieuwe heup bén ik ook een watje. We nemen de rolstoel mee omdat ik nog niet ver genoeg kan lopen en dat is ook de reden dat we dichtbij willen parkeren.

Vanaf de parkeergarage slalommen we over het invalidenpad naar beneden en dan zien we meteen de marktkramen in de vorm van houten blokhutten. De geur van braadworst komt ons tegemoet en het is duidelijk dat het op de kerstmarkt voor een groot deel om eten en drinken draait. “Een halve meter braadworst”, zien we op een bord staan. Maar we lopen er voorbij. Ook de glühwein en de jägerthee laten we links liggen. We gaan op zoek naar kadootjes en we willen bij alle blokhutten kijken.

We wandelen langs kramen met sieraden, met enorme kaarsen, met houten speelgoed, met stenen, met knuffels, met olie en azijn en natuurlijk met allerlei soorten kerstversieringen. Op elke kraam met spullen, is er wel één te vinden met eten of drinken. Behalve de Duitse bratwursten, zijn er Hollandse poffertjes en pannenkoeken, Italiaanse hapjes, Belgische pralines en ook de onvermijdelijke Starbucks.

We komen langs uitbundige uitstallingen van chocoladekunstwerken; heel Duits. En een zware rookgeur kondigt een kraam aan waar grote zalmen rondom een open vuurtje hangen. Die onthouden we. De kramen slingeren zich eindeloos om het grote winkelcentrum en we moeten goed opletten om niet helemaal de weg kwijt te raken. Hier en daar zijn wat grotere blokhutten, waar je naar binnen kunt. Daar parkeren we de rolstoel buiten en pak ik m’n krukken. We vinden een paar geschikte kadootjes en dan is het tijd om wat te eten. Misschien is het omdat die grote zalmen om het vuur er zo authentiek uitzien, maar we vinden het broodje zalm geweldig lekker.

Als we langs een ingang van het overdekte winkelcentrum komen, zoeken we even de warmte op. Voor wie op kleding uit is, is dit centrum een walhalla, maar wie een drogist zoekt, komt bedrogen uit. Jammer, mijn favoriete Duitse gel kan ik hier niet kopen. Wel vinden we een winkel met goedkope fleecetruien, waar E. tot haar verrassing ook ultra dunne reishanddoeken vindt voor een habbekrats. Die kan ze goed gebruiken want binnenkort gaat ze backpacken.

Het is druk en warm binnen in het winkelcentrum en we willen liever weer naar buiten, waar we onszelf trakteren op warme chocolademelk met slagroom. Intussen is het veranderd van gezellig druk in echt druk en al doet E. haar best achter de rolstoel, ik heb al een paar mensen tegen hun benen geschopt.

Na nog een half uurtje zijn we uitgekomen bij ons beginpunt: de grote notenkraker. Hier kwamen we aan vanuit de parkeergarage. We maken nog een foto en dan gaan we weer het zigzaggende invalidenpad over. Deze keer moet E. me naar boven duwen. Ze doet het stoer. En dan rijdt ze me weer naar huis, want autorijden mag ik nog een tijdje niet.

We zijn flink moe als we thuiskomen, maar wel heel tevreden. “Volgend jaar Düsseldorf” zeggen we tegen elkaar. Of gewoon nog een keertje Oberhausen. Want het was best voor herhaling vatbaar.