Mier

Er loopt een mier door de kamer. In z'n eentje over de eindeloze vlakte van het laminaat. Ik kijk hoe hij steeds verder van zijn vrienden buiten wegraakt. Vastberaden gaat ie in een rechte lijn tot in de keuken. Dan begint ie te twijfelen. Hij slaat linksaf en loopt met een bocht terug. Langs de bank waarop ik zit te bedenken waar ik een blogje over zal schrijven.
Wat een avontuur, al die eenzame meters over het lichte laminaat. De mier heeft z'n bocht zo lang volgehouden dat hij nu weer in de keuken is. Ongecoördineerd loopt ie maar een beetje te zwerven.  "Ga tot de mieren en wordt wijs", zegt het spreekwoord. Nou, ze mogen met z'n allen dan indrukwekkende dingen kunnen doen, in z'n uppie stelt zo'n mier niet veel voor.  Deze gaat de weg naar buiten vast niet terug vinden. Na drie rondjes keuken ben ik de mier uit het oog verloren. Ik voel me niet geroepen om het beestje de weg te wijzen, maar ook niet om hem te verdelgen. Als het er nou tientallen waren.
Een reddingsactie van het mierenkolonie buiten ligt niet in de verwachting, maar ze zouden wel eens op het idee kunnen komen dat hier binnen misschien iets interessants is te halen. Voor zover mieren op ideëen komen. Ik besluit dus om langs de buitenkant van de drempel een randje blauw mierengif te strooien. Want hoe wijs wij mensen ook kunnen worden door naar de mieren te kijken, ze zijn altijd weer zo stom om zich met die korrels te laten vergiftigen.