Eternity

Vrijdagmiddag 5  uur. Het busstation is uitbundig met oranje vlaggetjes versierd. “Gezellig”, vinden de twee oudere dames die gelijk met mij uitstappen. Maar als ik iets verderop de trappen van het treinstation op klim, kom ik op een kaal, leeg perron. Ik ga zitten op het enige bankje en zie over het dubbele spoor dat precies tegenover me het enige bankje van het andere perron is.

Er komt een vrouw naast me zitten. Een tijdje wachten we zwijgend. Ik bedenk dat ik als ontwerper van het station die twee bankjes nooit tegenover elkaar zou zetten. Zit je elkaar precies aan te kijken als er op allebei de perrons niemand zit.

In de verte zie ik iemand in een lange, witte jurk aankomen. Het blijkt een man te zijn. Een slanke, zwarte man die er verbazend gewoon uitziet in die jurk. Wel mooi. Ik denk aan een gesprek dat ik laatst met iemand had over mannen in jurken. Soms is het een statement, maar in dit geval niet.

Ik schrik op als de vrouw naast me iets zegt. Ik heb het niet verstaan.

“Of niet?” vraagt ze. Ik kijk haar aan en ze herhaalt: “Eternity? Heb je dat op?”
Ik moet twee sevonden nadenken. Dan roep ik: “Wat knap!”

Ja het is Eternity. Een geurtje met een verhaal. Ik heb het een keer gekregen na een interview met een “neus”, oftewel een geurdeskundige. Een man die de hele dag bezig is met het bepalen van de juiste geur voor allerlei producten. Dat loopt uiteen van frisse bloemengeuren voor wasmiddelen  tot een speciaal ‘nieuwe auto met leren stoelen’ luchtje. En parfums natuurlijk.

Ik ben geen fanatiek parfumliefhebber, maar deze vond ik meteen lekker. Nu ik naar een etentje ga, heb ik het weer eens opgedaan.

Mijn buurvrouw zegt: “Ik moest er even over nadenken… een collega van me had ook altijd Eternity. Dan kwam ze langs en dan rook het zo lekker!”
Ik lach haar toe. Dan komt de trein eraan.

De hele weg ben ik me bewust van de vage parfumgeur die om me heen hangt.

Eternity