Kleurenpaspoort

“Je straalt altijd iets uit. Ook als je niets zegt of doet. Dat was wel een eye-opener voor me,” zegt W. als hij vertelt over kleur- en stijladviezen die hij kreeg. Ik glimlach over de eye-opener, want W. is blind. Daarom was het voor hem ook niet zo vanzelfsprekend dat je voor de zienden om je heen echt wel aanwezig bent, ook al zwijg je.

Ik ben bij hem thuis voor een interview. W. krijgt vandaag zijn persoonlijke kleurenpaspoort uitgereikt. Het resultaat van een uitgebreide sessie waarin gekeken is welke stijl en welke kleuren het best bij hem passen en wat voor effect dat dan heeft. In het paspoort zijn de kleuren opgenomen die hem worden aangeraden, niet alleen zichtbaar als kleine staaltjes stof, maar ook met een voelbaar kleurensysteem dat voor hem zelf herkenbaar is.

De consultant die W. de adviezen geeft, heeft hem gevraagd als proefpersoon, omdat werken met blinde klanten voor haar nieuw is. De twee kunnen dus van elkaar leren en ik mag er met m’n opnamemicrofoon bij aanwezig zijn. Sterker nog, in deze situatie, die voor iedereen een beetje onwennig is, neem ik door vragen te stellen haast vanzelfsprekend de regie.
Ik vraag hoe ze aan elkaar komen en W. blijkt al langer op zoek naar zekerheid over hoe hij op anderen overkomt. Vooral sinds hij af en toe in het openbaar moet spreken. Zijn vrouw is zeer slechtziend en hoewel ze duidelijk wel een mening heeft over bepaalde kleding van haar man, is uiterlijke verschijning voor haar ook een lastige zaak.

W. is blij met zijn kleurenpaspoort. Hij gaat het zeker meenemen als hij weer op pad gaat om kleding te kopen en hij vindt het prettig om zo minder afhankelijk te zijn van het oordeel van verkopers. Als ze daarna nog even de truien in zijn kledingkast doornemen, ben ik ervan onder de indruk hoe goed hij weet hoe alles er uitziet.
“O ja, dit is die donderbruine trui met streepjes van eh… bordeauxrood en donkergeel geloof ik. Ja, deze heeft hier van die knoopjes en van dat mooie, zachte materiaal langs de hals.” Hij weet ook bij welke broek de trui goed combineert. Die herkent hij aan een voelbaar kleurenlabel.
Met de uiterlijke verschijning van W. komt het helemaal goed. En zijn vrouw is ook enthousiast. Zij wordt de volgende kandidaat voor zo’n speciaal kleurenpaspoort. 

Ik ga de deur uit met meer dan genoeg materiaal om een leuke reportage van te maken. En met de bevestiging van wat ik al vaker heb gemerkt: kleding en mode mag dan een triviaal onderwerp lijken, maar voor mensen met een visuele beperking kan het veel zelfvertrouwen geven als ze weten dat ze goed gekleed zijn. Want al zie je zelf niks, je straalt altijd iets uit.