Salomon

Salomon is een Britse Korthaar die eigenlijk Diesel heet. De stevige, grijze kat met z’n platte gezicht en z’n superzachte vacht loopt al jaren hier in de buurt rond. Onze tuin hoorde al lang bij z’n territorium, maar pas de laatste jaren komt hij ook binnen.

Hoe dat komt, begreep ik dit voorjaar pas, toen ik een praatje maakte met z’n baas, die aan de overkant van de straat woont. Hij vertelde dat de kat slecht kan opschieten met de hond die ze sinds een paar jaar hebben. Zó slecht, dat één van de twee naar het tuinhuis verbannen moest worden. Dat was dus de kat. En nu zoekt ie dus bij ons (en waarschijnlijk ook bij andere adresjes) een beetje huiselijkheid. Bij deze gelegenheid hoorde ik ook dat ie Diesel heet, maar wij hadden hem intussen Salomon gedoopt.

Deze hele zomer kwam de kat zo’n beetje elke dag wel even kijken of we thuis waren. Door de openstaande achterdeur wandelde hij naar binnen. Liefst rond etenstijd. Salomon schooit heel beleefd. Geen gemauw of opdringerig geduw tegen je benen. Nee, hij gaat netjes op een kruk bij de tafel zitten, kijkt en wacht. Soms legt hij een pootje op de tafel, maar als ik dan waarschuwend EH! Zeg, trekt hij dat weer weg. Zitten wij aan tafel te eten dan kiest Salomon meestal een kruk naast H., die hem dan af en toe een stukje kip of vis geeft, of als we vegetarisch eten een plakje spek voor hem in kleine stukjes snijdt. Zwijgend volgt hij elke hap die H. in z’n mond steekt. 

Ik wist niet dat katten zó welopgevoed konden zijn. Of misschien is Salomon niet zo opgevoed, maar is ie van nature zo bescheiden en beleefd.
Na het eten krult ie zich op een stoel en ligt ie daar gezellig te verharen.
Op schoot komt Salomon nooit, maar hij vindt het wel prima om geaaid te worden. Dan begint ie tevreden te snorren. Ergens halverwege de avond vindt hij het tijd om naar z’n tuinhuis te gaan. Ook dan geeft hij geen kik, maar loopt op kousevoeten naar de achterdeur, waar hij naar buiten gaat zitten kijken. Als het lang duurt voordat iemand de deur voor hem opent, zet ie z’n poten tegen de deur of begint aan de mat te krabben.

Eigenlijk is het een ideale situatie. We hebben elk ons eigen huis, geen verantwoordelijkheden, alleen een beetje kroelen en aaien en af en toe een stukje spek. Ik kan het iedereen aanraden, zo’n lat-relatie met een huisdier