Perentaart

“We gaan vandaag je peren roven,” zet ik in een whatsappje aan mijn buurman. Hij appt terug dat dat een prima plan is.
De perenboom staat in de tuin van onze buren, maar er hangen takken vol peren over naar onze kant. Jaren geleden ontdekten we al dat het lekkere peren zijn als je ze maar lang genoeg laat rijpen.

Aan onze kant plukten we. Aan de buurkant zagen we de peren aangevreten worden door eksters en kauwtjes, door de voetballende buurjongen neergehaald worden (meestal per ongeluk, soms expres), en aan het eind van het seizoen jammerlijk overrijp in de boom opdrogen of onder de boom uit elkaar spatten. Omdat we dat niet om aan te zien vonden, hebben we inmiddels de afspraak dat wij de peren plukken. Af en toe brengen we een pot ingemaakte peren, een pot jam of iets anders perigs mee om de buurman te laten proeven wat ie allemaal laat hangen of vallen. Hij vindt het prima.

Vandaag plukken we dus peren. We beperken ons tot de mooiste en laten de kleintjes en die met plekjes hangen voor alles wat vliegt en van peren houdt. Het eerste perenproject dat we uitvoeren, is perentaart. We maken er twee. Eentje met walnoten erdoor en een met verse hazelnoten uit onze eigen tuin. Honderd gram hazelnoten heb ik ervoor nodig en het is een aardig klusje om dat bij elkaar te kraken. Maar het is wel een leuke klus. Aan het eind van de middag halen we twee geurige taarten uit de oven. Het eerste project is klaar (op het opeten na)

 In de schuur staat een krat vol mooie peren en in de voorraadkast wachten een paar pakken goedkope, zoete wijn op project 2: inmaken. Maar nu even niet; voor vandaag heb ik genoeg peren gezien, geplukt, geschild en verwerkt. Nu is er nog maar één ding dat ik ermee wil doen: van allebei de taarten een klein stukje proeven. Lekker.