Verkooptruc

Bij de groentewinkel in het dorp kan ik komkommers en paprika’s kopen zonderplastic er omheen. Zelfs de champignons kan ik in mijn zelf meegenomen katoenen zakje scheppen zodat er geen plastic bakje omheen hoeft. Omdat ik steeds meer tegenzin krijg in allerlei overbodige verpakkingen, koop ik m’n groenten graag hier. Bovendien hou ik wel van speciaalzaken, in plaats van alleen maar een supermarkt. En zulke zaken kunnen alleen bestaan als ze klanten hebben.

Ik sta met mijn mandje in de rij. Voor me rekent een oudere man alleen maar een bakje rode bessen af. Ik heb ze gezien aan de ingang van de winkel: 400 gram voor 3 euro.
“Meneer, er moet nog twintig cent bij” zegt de jongen achter de toonbank. “U geeft me drie euro, maar het kost drie euro twintig.”
De man kijkt een beetje verward. “Er staat dat het drie euro kost.”
“Het gaat op gewicht,” zegt de jongen. “Drie euro voor 400 gram. Dit is meer dan 400 gram.”
“Ik wil bessen voor drie euro… haal er dan maar wat uit.”
De jongen kijkt een beetje hulpeloos naar zijn collega die aan komt lopen.
“Maar ik heb het al aangeslagen…”
De collega is snel en besluitvaardig. Hij vist een paar trosjes bessen uit het bakje, doet iets op de kassa en zegt tegen zijn collega dat het zo goed is.
“Een zakje erom.” Zegt de klant dan bevelend tegen de jonge werknemer. Die zucht en doet braaf een zakje om het doosje bessen. De man schuifelt ermee naar de uitgang.

Terwijl de jongen mijn boodschappen aanslaat, kijk ik de man na. Hij voegt zich bij zijn vrouw (denk ik) en ik hoor hem vertellen hoe hij standvastig weigerde om de twintig cent extra te betalen. Echt sympathiek vind ik hem niet. Om dat zakje had ie bijvoorbeeld wel wat vriendelijker kunnen vragen, maar ik vind wel dat hij gelijk heeft.

Ik zie het vaak: 400 gram kersen voor 4 euro. En dan een hele reeks bakjes met dikke, zwarte kersen waarvan ik zeker weet dat er veel meer dan 400 gram in zit. Het is een psychologische truc. Net als al die prijzen met een 9:  “Nu voor 3 euro 99,” omdat dat er net wat goedkoper uitziet dan 4 euro.
“Dat is dan zes euro,” zegt de jongen tegen me en ik pak mijn pinkaart om te betalen. Dan wens ik hem vriendelijk een fijn weekend. Hij kan er tenslotte ook niks aan doen.