Daar komen de perenhakkers

Vanuit het keukenraam kijken we uit op een perenboom. Al sinds jaar en dag staat die in de tuin van de buurman, dichtbij de erfgrens, zodat we ieder jaar takken vol peren toegestoken krijgen. In overleg is ooit besloten dat niet alleen de peren die over de heg groeien voor ons zijn, maar dat we van de hele boom mogen plukken. Buurman doet er namelijk niets mee. Nu krijgt ie elk jaar een sigaar uit eigen doos: een paar weckpotten vol ingemaakte peren. Een afspraak waar iedereen tevreden mee is.

Het is pas begin juli, maar de peren zijn al best groot. Toch zijn we verbaasd als we een kauwtje in de boom zien zitten. Een deel van de oogst is altijd voor de vogels, wat prima is, want er is genoeg. Maar wel zie ik vaak met een lichte ergernis hoe de kauwen en eksters een gat bovenin een peertje pikken om dan vrolijk in de volgende peer verder te hakken. “Eet em dan helemaal op,” denk ik dan. Want die aangepikte exemplaren rotten vervolgens weg aan de boom.

We kijken naar de zwarte vogel. Zit ie gewoon maar een beetje op een tak? Of is het al zover dat er in peren gepikt wordt? Even denken we het eerste, maar dan gaat de snavel naar beneden, Ja hoor. Het beest pikt niet alleen een gat in zijn uitgekozen peertje, maar hij weet hem van de boom af te werken en vliegt ermee weg. Goedkeurend kijk ik hem na. Dat is beter dan een beetje rondhakken in al dat goeie voedsel.

Maar 4 juli… Zo vroeg in de zomer zijn we echt nog niet aan een perenoogst toe. Ik hoop maar dat dit een incidenteel vroegrijp peertje is, of een kauw die toevallig van onrijp houdt. Laat de rest eerst nog maar wat groter worden. Over twee maanden maken we ze met liefde in, maar nu nog niet, nu nog niet.