Toen we op het idee kwamen om dit jaar naar North Sea Jazz te gaan, was de zaterdag al uitverkocht. Veel was er nog niet bekend over het programma, dus kozen we op de gok voor vrijdag. Dat is dus al maanden geleden, en nu is het dan zover. Vrijdag 7 juli rijden we naar Rotterdam, waar we de auto op een park&ride parkeerplaats zetten en met een bus naar de Ahoy worden gebracht.
Veel van de artiesten kennen we niet, maar via de website van North Sea Jazz kun je van iedereen stukjes beluisteren. Zo stelden we ons programma samen. Naar sommige dingen zijn we nieuwsgierig en een paar willen we echt graag horen.
We beginnen met een bekende: Ben l’oncle Soul. We hebben de Franse soulzanger eerder gehoord. Jammer genoeg zingt hij nu alleen nog Engels, wat hem minder onderscheidend maakt, maar het blijft lekkere muziek. Naast ons staan een paar super-enthousiaste mannen te dansen en mee te zingen; daar word je alleen al vrolijk van.
Door naar The Diaspora Suite. Het Metropool Orkest zit al klaar op het grote podium en iemand kondigt een hele reeks artiesten aan, die allemaal iets met het thema ‘160 jaar afschaffing van de slavernij’ doen. Het is heel divers. Vrouwen met geweldige stemmen, saxofoonsolo’s, voorgelezen teksten, rappers, allemaal begeleid door het Metropool, dat zich moeiteloos aan alle stijlen aanpast. De vrouw die me de tranen in de ogen zingt, heet Arooj Aftab, zoek ik later op. We blijven de volle vijf kwartier luisteren.
Daardoor komen we pas midden in het programma binnen bij Kika Sprangers, de Nijmeegse saxofoniste die we al kennen. Na een broodje falafel en een drankje wordt het lastiger. Zaal Murray is vol, dus kunnen we niet naar Danielle Ponder. Er zijn meer grote zalen vol en na een tijdje ronddwalen, komen we bij zaal Missouri, waar percussionist Vernon Chatlein ons meeneemt in de oude volksmuziek van Curaçao. Het is vrolijk, onderhoudend en leerzaam en hij krijgt de hele zaal aan het zingen.
Tenslotte hebben we gekozen voor The Teskey Brothers. Toen we daar op de site een stukje van beluisterden, zeiden we allebei meteen ‘Daar gaan we heen’. Een kwartier voordat het begint, is het in de grote Maas-zaal al bijna vol. We vinden nog een staplaats met redelijk zicht op het podium. De zingende Teskey broer heeft inderdaad een goeie stem. Maar na vier nummers vinden het toch wel eentonig worden. En na zes nummers beginnen we naar de uitgang te schuifelen. Viel toch een beetje tegen.
We nemen nog een duur drankje, nemen een kijkje bij de megapopulaire rapper Stormzy, die juist aan de zaal vraagt om met de mobieltjes in de lucht te zwaaien. Dan begint er ook nog een achtergrondkoortje met vervormde hoge stemmetjes.
Ik wil weg! En H. wil gelukkig wel mee.
Ergens op een binnenplein staat een blije big band te spelen, zodat we toch weer goedgehumeurd de deur uit lopen. Om achteraan te sluiten bij de lange rij voor de pendelbus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten