Santiago taart

De eerste afspraak moest ik verzetten omdat er een privékwestie tussen kwam. De tweede keer stormde het (vooral) in Noord-Holland zo hard dat in half Nederland de treinen uitvielen. Ik kwam niet verder dan station Nijmegen. Maar de derde keer kom ik toch echt op de afgesproken tijd aan op het goede adres in Alkmaar.

Als ik er bijna ben, stuur ik I. een appje om te waarschuwen dat de microfoon al aanstaat als ik aanbel. Hoewel we elkaar nog nooit ontmoet hebben, groeten we elkaar alsof dat wél zo is. We kennen elkaars stem, want blinde I. maakt als freelancer interviews voor mijn collega. Ze heeft gereageerd op een oproep om mee te werken aan een kook-podcast. I. gaat een Santiago taart bakken en ik maak daar een audio-opname van.

Eerst koffie, want ik ben al een paar uur onderweg. Dan gaat ze me voor de keuken in, waar al het een en ander klaarstaat. Terwijl ze een citroen raspt, vertelt I. over het kopen van deze keuken en hoe lastig het is om precies te krijgen wat je nodig hebt als je niet ziet. Een waterkering langs het aanrechtblad: ‘dat wil niemand meer, mensen wassen niet meer af’. Apparatuur met voelbare knoppen: ‘als u alles van hetzelfde merk neemt, krijgt u korting.’ Maar I. wíl niet alles van hetzelfde merk, ze wil spullen waar ze mee uit de voeten kan!

Met een oude, analoge weegschaal waar het glas voor de wijzerplaat uit is gehaald, voelt ze tot op de gram precies hoeveel suiker ze gebruikt. Elk object zet ze terug waar het vandaan komt, ook als ze het straks nog een keer nodig heeft. Zo kan ze het het makkelijkst terugvinden. Ik achtervolg haar met de microfoon als ze spullen uit kastjes haalt, beslag mixt, de oven aanzet. Ze wordt er een beetje zenuwachtig van, maar het gaat allemaal goed.

Af en toe heb ik de neiging om iets aan te geven als ik haar zie tasten, om dat laatste beetje citroenrasp uit het bakje te vegen dat zij mist. Maar ik hou m’n handen thuis en bemoei me niet met haar bakwerk. Wel stel ik vragen. Behalve over het recept en hoe ze werkt, vertelt I. over de pelgrimsreis naar Santiago de Compostella die ze met haar vrouw maakte. Daar hebben ze deze taart vele keren gegeten. Het is een enthousiast verhaal.

En midden in dat verhaal zie ik ineens dat de teller van m’n opname-apparaat niet meer loopt. Oei! Gelukkig is alleen het laatste stukje niet opgenomen en I. wil het graag nog een keer vertellen.
‘Het klinkt niet zo aardig,’ zegt ze, ‘maar ik ben blij dat dit jou ook kan overkomen. Ik ben er altijd zó bang voor dat een interview niet opgenomen is!’

Terwijl de Santiago taart in de oven gaat, krijg ik soep en een broodje. Dan komt het laatste stukje van de opname: de taart komt gaaf uit de oven. Ik mag hem aansnijden en als toetje van de lunch eten we een vers, warm stukje amandeltaart. Prima gelukt!