Dag Diesel, dag Salomon

‘Is Diesel bij jullie?’
Ik krijg het whatsapp berichtje op donderdagmorgen, op mijn werk, dus ik heb geen idee of de kat bij ons thuis is. Diesel, de Britse korthaar die wij Salomon doopten toen we zijn echte naam nog niet wisten. Hij is eigenlijk van de overburen, maar sinds er jaren geleden een hond in huis kwam, kiest hij andere huizen. Beurtelings komt hij bij de buurman, de buren nog een huis verder en bij ons. Zijn echte baasjes weten ervan.

Grijs was ie altijd al, maar de laatste tijd wordt Diesel echt een oude grijsaard. Hij komt moeizaam overeind, hinkt een beetje, en deze week raakt hij de hapjes niet aan die hij toegestopt krijgt.  
‘s Avonds belt de overbuurvrouw aan om te vragen of we de kat gezien hebben. Niet dus.

Ik denk aan het geheime plekje onder onze heg dat ik een paar maanden geleden heb ontdekt. Toevallig zag ik de Grijze daar een keer opgerold liggen toen ik onkruid aan het wegtrekken was. Bijna onzichtbaar tussen de dichte bladeren. Het leek me het soort plek waar een kat zich zou kunnen terugtrekken om te sterven. Ik wijs de plek aan en samen bukken we om te turen naar een katvormige, lege plek.

De volgende dag krijg ik weer een berichtje. Diesel is gevonden. Mager en ziek. Hij heeft nog wat fijngemalen kattenvoer gegeten, maar daarna wil hij niks meer. Ik ga even kijken bij de patiënt, die bij m’n buurman in huis zit. Ach, wat is ie mager… zelfs z’n dikke, grijze vacht kan het niet verbergen. Ik kriebel hem even achter z’n oren, maar een knuffelkat is het nooit geweest.

Twee dagen later gebeurt wat we allemaal eigenlijk wel verwachtten. Het officiële baasje van Diesel neemt hem mee naar de dierenarts om hem uit z’n lijden te verlossen. Ze bedankt alle buren die hem de afgelopen jaren liefdevol hebben opgevangen. 16 jaar is ie geworden. Een mooie leeftijd voor een kat.
Dag Diesel, dag Salomon, we zullen je missen