5/6 september
Voor het eerst van ons leven gaan we mee met een groepsreis; drie weken met een bus door Marokko. We zijn benieuwd hoe dat zal bevallen.
Op Schiphol, in de rij voor de bagage-incheck, proberen we te raden wie onze reisgenoten zijn. Op twee na allemaal 55+, hebben we op de website van de reisorganisatie gezien. De reisleidster is alvast makkelijk te spotten. “Ik draag een rode jurk,” heeft ze laten weten.
In Casablanca verzamelt de groep zich rond de rode jurk. Ze heet Akke en lijkt een doortastend type.
Er worden handen geschud en namen genoemd. Ik probeer er een paar te onthouden. Met deze mensen zullen we 21 dagen samen rondreizen.
Als iedereen zich heeft gemeld gaan we naar onze bus. Een kleine witte, bestuurd door Khalid. We zullen er achter komen dat de stoelen matig tot redelijk comfortabel zijn, dat de airco hapert zodra we omhoog rijden en dat Khalid een eigenwijze chauffeur is die erg goed en voorzichtig rijdt.
We krijgen flessen water uitgereikt met het advies altijd water bij je te hebben. Wat uit de kranen komt is niet drinkbaar. Het eerste hotel is niet ver, maar het duurt een tijd voor we allemaal ingecheckt zijn. Onwennig staan we met onze nieuwe groepsgenoten en alle koffers in de lobby. Er worden paspoortnummers gecontroleerd, kamers verdeeld, bagage versjouwd. Het is laat als we kunnen gaan slapen. De procedure is gelukkig eenmalig. Later zal het allemaal sneller gaan.
Om half zes worden we gewekt door de oproep tot gebed. Zó vroeg hoeven we niet op te staan, maar wel op tijd, want vandaag rijden we door naar Rabat. Maar eerst bezoeken we de Hassan II moskee, de grootste moskee van Marokko. Op sokken lopen we rond en krijgen uitleg over de cederhouten ornamenten, marmeren vloeren en pilaren en de enorme deuren van titanium (aldus de gids). Het gebouw is zo’n 30 jaar oud en het mocht wat kosten: meer dan 400 miljoen dollar. We bekijken het met gemengde gevoelens, wetend dat veel mensen hier amper te eten hebben. Mooi is het wel…
Door naar Rabat, waar we ’s middags naar de medina kunnen. Dit is wat ik me van Marokko had voorgesteld. Smalle straatjes met veel kleurige koopwaar, drukte en gedoe. En ’s avonds eten we met de hele groep bij restaurant Dhow. (Een dhow is een traditioneel Arabisch zeilschip en jawel, het restaurant is een boot). De eerste gesprekken worden gevoerd. Ik zit aan tafel met een ex-juf en haar man en twee grappige Belgen. De groep lijkt zo slecht nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten