Onderdeel van onze reis is een overnachting in de woestijn, waar we op dromedarissen naar een mooi punt zullen rijden om naar de zonsondergang te kijken.
Vanuit de stad Erfoud worden we opgehaald met vier grote, witte terreinwagens, ‘four-wheel-drives’. Bij een woestijn had ik eigenlijk vooral altijd een voorstelling van een grote, hete zandvlakte, maar we beginnen met een flink stuk over een asfaltweg.
Links en rechts van ons strekt zich een kale vlakte uit van stenig zand, met hier en daar een groepje lage, lemen huisjes. De auto voor ons slaat ineens linksaf, van de weg af, de vlakte op. Wij gaan nog een stukje rechtdoor en slaan dan ook af door een soort poort om op dezelfde vlakte terecht te komen. De vier auto’s rijden lukraak min of meer in dezelfde richting. Af en toe lijkt er een soort weg te zijn, dan weer gaan we met volle vaart een heuvel op met mul zand. Het lijkt wel een wedstrijd.
Dan stoppen we ergens in the middle of nowhere en daar blijkt een winkel te zijn met fossielen. Lang geleden was hier een zee. De vondsten in de bodem zijn een belangrijke bron van inkomsten hier. We kijken een tijdje rond en H. koopt een doos van steen waarin allerlei schelpen te zien zijn. De doos gaat later zorgvuldig ingepakt in onze kleine handkoffer en zal twee keer een val uit het bagagerek van de bus overleven.
Het gaat weer verder, tot het tentenkamp waar we vannacht slapen. Primitief? In elke ruime tweepersoonstent zit elektrisch licht en een stopcontact en staan comfortabele (tweepersoons)bedden. Tussen de tenten liggen lange voddenkleden op het zand. En als kers op de taart is er een klein zwembad. Het enige ongemak is de harde wind die het fijne woestijnzand om je oren waait.
Die wind wordt steeds harder en als we vroeg in de avond naar het vertrekpunt van de dromedarissen lopen, is het niet alleen maar voor de grappige verkleedpartij dat iedereen een lange sjaal als tulband en sluier om z’n hoofd gebonden krijgt. In een groepje met vier vrouwen rij ik hoog op de rug van de dromedaris over het zand. Voor en achter ons een jonge kamelendrijver.
Om ons heen zijn soortgelijke groepjes onderweg.
De lucht wordt
steeds donkerder en na een kwartiertje begint het te regenen en te
bliksemen. Koud is het niet. Vreemd is het wel. Twee buien later stappen
we af en klimmen door het mulle zand een hoge heuvel op, waar we
wachten op de zonsondergang. Helaas, het wordt wel donker maar door de
bewolking zien we geen zon ondergaan. Voordat we terugrijden, spreiden
onze begeleiders een kleedje uit waar ze fossielen op leggen en flesjes
zand. Ongemakkelijk wimpelen we de koopwaar af en beloven een fooi. Maar
wel pas als we veilig terug zijn in ons tentenkamp.
Ook de zonsopgang de volgende morgen is geen succes. Maar we treuren er niet om. Want wie kan er nou zeggen dat ie in de woestijn op een dromedaris heeft gereden in regen en onweer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten