Het is dezelfde locatie als vijf jaar geleden waar we zijn uitgenodigd voor het jubileumfeest van mijn zwager en schoonzus. Een bowlingcentrum is het, dus het wordt niet alleen maar eten, drinken en praten. We hadden het verkeer tegen, dus de meeste tafels in de grote zaal zijn al bezet. H. begint gelijk opgewekt handen te schudden.
Andersom weten zij ook niet allemaal meteen wie wij zijn. Om het makkelijker te maken, blijf ik bij H. in de buurt. Die gaat met alle achterneven en -nichten enthousiast in gesprek, zodat we pas drie van de zes tafels gehad hebben als iemand de aandacht vraagt om het bruidspaar toe te spreken. We zoeken gauw een plekje en het voordeel daarvan is, dat we nu koffie met gebak aangeboden krijgen.
Het hele gezelschap wordt opgedeeld in groepjes, want om vijf uur kunnen we de bowlingbaan op. En voor die tijd moeten we de speciale bowlingschoenen aan. Het schept meteen een band om daar met z’n allen in een beperkte ruimte schoenen aan- en uit te trekken. Je móet haast wel even op een schouder leunen om niet om te vallen en daarna loop je met z’n allen op dezelfde gekke flapschoenen rond.
Ik zit in een groepje met een aangenomen nicht, een achternicht en het op een na jongste achterneefje van een jaar of 12. Hij heeft net verteld dat hij erg van sporten houdt, vooral van voetballen. Stoer begint hij zonder ‘hekje’ langs de baan en prompt gaan de eerste drie beurten bijna alle ballen de goot in. Hij laat zich niet ontmoedigen (wat ik knap vind), maar kiest dan toch voor een bumper. Daarna gaat het beter en wordt ie echt enthousiast.
Naast ons staat een andere achterneef met stevige spierballen zo hard te werpen met de zware bowlingballen dat ik me iedere keer een hoedje schrik. Het uur is zo om en dan strijkt iedereen ergens aan een tafel neer om straks te gaan eten. Ik zit aan een gezellige tafel met een neef die regelmatig in bulderend lachen uitbarst en hier vier zonen en schoondochters heeft rondlopen die allemaal van tijd tot tijd even om z’n nek komen hangen. Knus.
Aan de andere kant zit mijn Franse neef, die speciaal voor het feest van z’n ouders een paar weken in Nederland is. Hij zit deze hele week in een huisje vlak bij ons en we maken dan ook meteen een eet-afspraak. Rond half tien gaat de zaal sluiten. Het afscheidsrondje duurt bijna net zo lang als het rondje binnenkomen. Het is leuk om al die familieleden weer even ontmoet te hebben. Het zou mooi zijn als het hele gezelschap over vijf jaar weer hier is voor zo’n bowlingfeestje. Laten we hopen dat dat gebeurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten