Interviewcursus

“Je zit mooi actief rechtop, maar je hoeft niet je handen achter de tafel verstopt te houden.”
“Probeer je gezicht meer in de richting van de geïnterviewde te draaien en je kunt knikken om te laten merken dat je luistert.” Met dit soort aanwijzingen maakt Marijn Schilders de blinde deelnemers aan de interviewcursus bewust van hun lichaamstaal en het effect ervan.

Ik ben erbij namens de Voorste Kamer, waar al deze freelancers interviews en reportages voor maken. Jaarlijks komen ze bij elkaar voor een opfriscursus. De meesten kennen elkaar al lang; alleen T. is nieuw. Hij maakt interviews voor jongerentijdschrift Zapp! en woont nog niet zo lang op zichzelf. Tot voor kort brachten zijn ouders hem weg als hij naar een verre bestemming moest. Daarom is het fijn dat we samen konden reizen vanuit Nijmegen.

Cursusleidster Marijn heeft zich grondig voorbereid en iedereen ook van te voren informatie en opdrachten gestuurd. Helaas heeft de proefpersoon die tijdens de cursusdag als oefening geïnterviewd zou worden, gemeld dat hij corona heeft. Er moet dus geïmproviseerd worden. Op de valreep heeft Marijn iemand anders gevonden: Hanneke.

Hanneke blijkt een duizendpoot te zijn. Ze is 71, was zeven jaar moeder van pleegkinderen in een gezinshuis, maakt kunstwerken van dingen die ze vindt en heeft een netwerk opgezet van nabuurschap in Driebergen. Genoeg om haar over te bevragen. Elk van de zes cursisten interviewt haar vanuit een eigen invalshoek. Het levert heel verschillende gesprekken op.

“Probeer meteen tot de kern te komen,” zegt Marijn tegen M. “Je hebt die lange aanloop helemaal niet nodig; spring er meteen in.” Ik ben blij met die aanwijzing, want de interviews die M. maakt, worden door mij gemonteerd en ja, soms vallen de vragen lang uit en valt er veel te knippen. Ik zit aan de zijlijn, maar ook daar steek ik veel van op. Al was het maar hoe je het aanpakt om in je eigen buurt een netwerk op te zetten van mensen die elkaar helpen met kleine klusjes, vervoer, of gewoon even kletsen bij een kop koffie.

Die koffie is er trouwens ook vandaag. En een luxe lunch. En dan weer door. Tot vijf uur in plaats van vier, want iedereen is nog veel te enthousiast om te stoppen. Dan gaan we met de hele groep naar het station. Elkaar in een halve polonaise bij de schouder vasthoudend om de weg te vinden, die gelukkig kort en makkelijk is.
Een geslaagde dag waar iedereen veel van geleerd heeft.