Je hoeft maar twee minuten te kijken naar de musici van het Nederlands Blazersensemble en je wordt al vrolijk. Het plezier spat er vanaf. De violiste die tussen de toetsenist en twee blazers in staat, keert zich afhankelijk van de melodie waar ze op dat moment in meegaat van links naar rechts. Ik denk aan de gelegenheidskoren waar ik regelmatig in meezing. De dirigent wijst ons op lijnen die samengaan: “hier zingen de alten met de tenoren mee en bij dit stuk volgen ze de baslijn: luister naar elkaar.” De violiste luistert niet alleen, maar communiceert met haar hele lijf. En zo zie je ook andere muzikanten steeds tijdelijke bondjes maken.
Bij dit Ierse programma heeft het ensemble een paar Ierse gasten.
Een virtuoos op de bodhrán, een enkele trommel waaruit hij de klanken van een volledig drumstel weet te krijgen. Hij demonstreert het in een solo die eindigt met een herkenbare melodie: O when the Saints. En een piepjonge bespeler van de ‘uilleann pipes’, een soort doedelzak, die in een aantal nummers de hoofdrol krijgt met opzwepende dansmuziek.
De grootste verrassing vind ik de Ierse zanger Piaras Ó Lorcáin. Twintig is ie pas, en hij ziet er uit als een schooljongetje. Maar zijn stem gaat regelrecht mijn ziel in. Met als begeleiding niet veel meer dan twee eindeloos lang aangehouden tonen van de doedelzak, zingt hij heel zacht in een perfect afgestelde microfoon. Ik versta er geen woord van, maar oh, wat is dit mooi!
Melancholieke klanken wisselen af met vrolijke. Muzikanten en publiek genieten er evenveel van. Het applaus aan het einde houdt maar niet op. En het ensemble ook niet. Na het officiële concert doen ze in de aula nog een uitgebreide, feestelijke toegift. We staan erbij met een biertje en een paar vrienden die we hier toevallig tegenkwamen. En net als na de eerste keer dat we een concert van deze club meemaakten, weten we zeker dat dit niet de laatste keer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten