Ik fiets naar Overvecht, een groot tuincentrum, waar we in het voorjaar regelmatig wat plantjes gaan halen. Tot mijn verbazing is het pand donker en leeg. Dicht? Dat had ik helemaal gemist. Gelukkig is er nóg een tuincentrum op fietsafstand, dus ik rij door tot een stukje buiten het dorp. Tuincentrum Bull is open en ik ga op zoek naar de zaden.
Dat valt tegen. De wand met een hoopvolle hoeveelheid haakjes waar zakjes zaad aan kunnen hangen is tamelijk leeg. Hier en daar hangen wat zakjes zaad voor bloemen en verderop wat meer voor groente en fruit… maar veel is het niet. Dat verbaast me, want in februari begin je toch zeker wel na te denken over wat je in je moestuin of je bloemenperk wilt zaaien.
Wat ik wel zie, zijn bestrijdingsmiddelen. Schappen vol. Onkruidverdelgers, middeltjes tegen slakken, tegen mieren, tegen muizen, tegen onbenoemd ongedierte. Ik word er een beetje droevig van. Onverrichter zake fiets ik naar huis.
Een dag later, na mijn werkdag in Grave, bedenk ik dat hier een Welkoop is, waar ze natuurlijk ook bloemzaden hebben. Ik loop er binnen en het eerste wat ik zie zijn de groene flessen roundup en ander gif. Naast veel dierenvoer, snoepjes, speeltjes en andere benodigdheden voor huisdieren zijn het ook hier bestrijdingsmiddelen waar de nadruk op ligt.
Gelukkig zijn er tussen alle ellende ook twee hele schappen met zaden, een voor groente en een voor bloemen. Ik vind wat ik zoek. Maar echt blij ben ik niet als ik de winkel verlaat. Dit is dus blijkbaar de manier waarop je geacht wordt je tuin te beheren. Alles wat je niet aanstaat vergiftigen. Het staat me zó tegen dat ik dit voorjaar zelfs de vraatzuchtige slakken zal verwelkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten