Buiten spelen

Ik sta voor het raam en kijk naar buiten. In de achtertuin liggen op verschillende plaatsen bossen afgeknipte takken die nog afgevoerd moeten worden. De lente begint weer vroeg dit jaar en we zijn al flink aan het knippen geweest.

In mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Een beest? Achter een takkenbos zie ik een bijna-witte dikke staart heen en weer bewegen. Het is de staart van Sneeuwwitje. Een lichtgekleurde ragdoll (kat) die twee huizen verderop woont. Ik weet de echte naam niet, maar toen ik die witte wolk vacht voor het eerst langs zag komen, werd het voor mij meteen ‘Sneeuwwitje’. 

Langzaam verdwijnt de zwiepende staart en even later zie ik het dier aan de andere kant van de takkenbos tevoorschijn komen. Sluipend. Op jacht naar een vogel?
Maar dan springt ze ineens naar voren, er blijkt een tweede kat achter een bosje te zitten. Het is stiefbroer Milo. Bij ons bekend als zwart-witte, brutale wildpoeper (zie Strijd om de moestuinbakken )

Na de ontmoeting sluipen ze weer elk een kant op. Om een muurtje heen, achter een andere bos takken langs, tot ze elkaar weer ontmoeten. Dan herhaalt het spel zich.
Als ze in de buurt van de moestuinbakken komen, sta ik klaar om de achterdeur open te doen en ze weg te jagen. Want al zijn ze leuk, ik ben geen liefhebber van kattenpoep tussen de veldsla.

Maar vandaag hebben ze het veel te druk met elkaar aan het schrikken te maken. Achter elkaar aan sluipen ze uit mijn gezichtsveld. Ik glimlach. Het is een mooie dag om buiten te spelen.