Gisteren heb ik broodjes gehaald en allerlei lekkere lunchdingen. Ik heb genoeg tijd om de broodjes even in de oven te doen en alles klaar te zetten. Ik kan zelfs nog een half hoofdstuk in m’n boek lezen en dan gaat de bel.
E. komt met cadeautjes, want ze is op vakantie geweest in Mexico. I. krijgt een kettinkje, ik een lekkere zeep en H. krijgt volgens traditie een T-shirt uit een van de plaatsen waar E. geweest is. Voor ons samen is er ook nog een flesje mezcal. Ze heeft het gekocht in de kleine ‘fabriek’ waar ze een rondleiding kreeg.
‘Komt papa niet?’ vraagt E. als we zitten te eten. Dat hij niet meedoet met de lunch verbaast niemand, want lunchen doet H. nooit. Maar het zou toch wel jammer zijn als hij het hele bezoek mist. Zó lang blijven ze niet; E. heeft nog andere afspraken in de buurt en I. heeft ook haar eigen plannen voor vanmiddag.
Maar tegen tweeën komt H. thuis, buiten adem van een ochtend stevig zagen en tegen de wind naar huis fietsen. Er volgt een leerzaam verslag van de excursie naar de mezcalstokerij. Het drankje wordt, net als tequila, gemaakt van de agaveplant, maar het proces is anders en de smaak dus ook. E. laat foto’s zien en vertelt enthousiast.
Mezcal kun je puur nippen, maar het lekkerst is het in een cocktail, krijgen we te horen. En dat brengen we meteen in de praktijk. Rond een uur of vijf, de kinderen zijn weer vertrokken, maakt H. twee ‘mezcalita’s’ en we sturen een proostende selfie naar E.
‘En? Vinden jullie het lekker?’ appt ze terug. H. is meteen fan; ik moet even aan de rooksmaak van de mezcal wennen, maar na een paar voorzichtige slokjes is het antwoord toch ‘ja’.
We hoeven vandaag niks meer en nippen tevreden aan onze glazen. Toch leuk, zo’n reizende dochter die af en toe van die exotische cadeautjes meebrengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten