Maandagochtend heb ik de eerste les van de (voorlopig) tweedaagse timmercursus bij VLB. Het is een experiment; de timmerman van Vrijwillig Landschapsbeheer heeft niet eerder les gegeven, maar wil dat wel gaan doen. We leren dus van elkaar.
We zouden eigenlijk met z’n tweeën komen, maar m’n maatje S. kon vandaag toch niet, dus heb ik privéles. Timmerman B. kijkt me een uur lang op de vingers als ik probeer om spatjerecht te zagen, als ik met een beitel leer werken en als ik tenslotte de laatste oneffenheden met een vijl te lijf ga.
De werkbank hier is een ouderwetse. Zo één had mijn vader vroeger in de schuur staan, maar er was geen sprake van dat ik daar ooit aan zou werken. Voor hem was het ondenkbaar dat een vrouw zou willen timmeren. Ik vertel het aan B. en die knikt: “Mijn schoonvader was ook zo. Die vond dat mijn vrouw niet achter een werkbank hoorde, maar achter een naaimachine.”
Zelf denkt hij daar gelukkig anders over. Na de koffiepauze durft ie me meer alleen te laten werken. Nu moet ik het geleerde in de praktijk brengen en een strakke houtverbinding maken, waarbij twee plankjes in elkaar grijpen. Een ochtend is kort. Tegen de tijd dat mijn houtverbinding tot op de millimeter klopt, is de tijd om.
Het plan dat B. voor de twee timmer-ochtenden had gemaakt, is duidelijk te groot. “Ik zei al dat dat niet ging lukken,” grijnst timmerman twee oftewel ‘de assistent’. “Híj (B) is van ons de beste timmerman, maar van lesgeven weet ie nog niet veel.”
Maar ik ben best tevreden over mijn leraar. Hij is heel rustig en geduldig en ik denk dat het best goed gaat komen met toekomstige cursussen. Ik heb nu al heel veel zin in de tweede les en als ik even de kans krijg, wil ik ook een vervolgcursus. Nu eerst thuis maar eens oefenen met recht zagen, want ik heb vanmorgen ontdekt dat ik een afwijking heb naar links. Dat moet je natuurlijk zo snel mogelijk afleren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten