Van die tien jaar is de helft nu om en de teller staat op minder dan 23 miljoen bomen. Eén ervan kreeg de schrijver van de reportage cadeau en als hij dat boompje gaat zoeken, blijkt het, samen met honderden andere jonge boompjes, door herten opgegeten. Sja, de boer van wie het terrein is, hoefde alleen toestemming te geven. Verzorgen hoorde niet bij de afspraak.
Conclusie: die zielige één procent van het ambitieuze aantal bomen die echt geplant is, is wel geteld, maar kan net zo goed dood zijn.
Gisteren hebben we met een groep vrijwilligers 350 inheemse struiken geplant. In totaal komen er 750 om het terrein heen waar we werken. Het haalt het niet bij drie miljard. Maar in het voorjaar gaan we kijken of ze zijn aangeslagen. Voor uitdrogen is niemand bang; eerder zullen ze verzuipen, want we stonden tot onze enkels in de modder te planten. En inheemse struiken zijn perfect ingespeeld op de omstandigheden hier, dus met dat overleven zit het vast wel goed.
Als de EU nou eens wat minder in enorme getallen denkt, en wat meer in wat er in de praktijk gebeurt, zou zo’n vergroeningsplan misschien beter lukken. Wij zijn met onze bescheiden paarhonderd struiken heel tevreden, al is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Niet alleen staan die struiken er, maar er is een groep van ruim 20 mensen die ze geplant hebben en ze graag willen zien opgroeien. Dat is toch andere koek dan drie miljard bomen op papier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten