Meedoen aan Prateur 2016

(zie ook Syrische liederen met hindernissen)

 

“Er komt weer een groep aan. Iedereen op z’n plek!” De jonge acteurs kruipen in de tent op het toneel. Wij, de koorleden, stellen ons op achter een deurtje op de wenteltrap. We horen het publiek binnenkomen. Gepraat, geschuif met stoelen, en na een tijdje valt de stilte van vlak voor de start. In de smalle, warme koker van de wenteltrap staan we te wachten. Er wordt zachtjes nog een beetje gefluisterd, maar als we de eerste woorden van de voorstelling horen, concentreert iedereen zich.
“Jongens, komen!” roept Jenske naar de tent waar hier en daar ledematen uitsteken. “Ik tel tot drie!” Maar iedereen blijft in de tent. Wel komen de koorleden tevoorschijn en pas als we beginnen te zingen, kruipen er aan alle kanten kleurige jonge mensen uit de tent. Zo begint het stuk.

Onze dirigent heeft vandaag een dubbelrol. Omdat de violist zich heeft ziekgemeld, moet hij ook de instrumentale muziek verzorgen waar die niet gemist kan worden. Een half uur voor de voorstelling werden nog koortsachtig de scènes doorgenomen waar hij op een contrabas bij zou spelen. Nu het publiek erbij is, lijkt het vanzelfsprekend dat er op de goede momenten muziek klinkt. Zelf merken we dat een aantal dingen weer moeten wennen. We spelen de korte voorstelling zes keer per avond. Het publiek ziet behalve dit stuk nog vijf andere dingen op verschillende locaties. Soms staat al na een paar minuten de volgende groep voor de deur en soms zit er wat langer tussen.

Na de derde ronde kijken we elkaar tevreden aan. Het begint steeds soepeler te lopen. En na de vierde komt de regisseur ons vertellen dat het prima gaat. Nog een kleine aanwijzing en daar komt alweer een groep publiek. Als de zes voorstellingen van deze avond erop zitten, ruimen we samen snel alle klapstoelen op, want overdag wordt de ruimte voor andere dingen gebruikt. Dan verdwijnt de een na de ander naar buiten. “Tot morgen,” wordt er geroepen. Met een deel van het koor gaan we nog even wat drinken; het is tenslotte vrijdagavond.

Bij een biertje nemen we door wat er allemaal misging en we geven onze dirigent schouderklopjes omdat hij z’n onverwachte rol als muzikant er zo onverschrokken bij nam. Al met al zijn we best tevreden over de avond, al kan het natuurlijk altijd nóg beter. Er komen nog kansen genoeg. Morgen weer zes voorstellingen en volgende week nóg vier avonden. En wie weet wat voor verrassingen díe nog allemaal brengen. Maar nu leunen we even lekker achterover. Wat er morgen gebeurt, zien we dan wel weer.

Syrische liederen met hindernissen

“A ya zein, a ya zein el agibeen”
De melodie van het Arabische liefdesliedje is niet zo moeilijk, maar die tekst, uit je hoofd, dat valt niet mee. Maar ons projectkoor staat voor niets. Iedereen heeft z’n huiswerk goed gedaan en de eerste avond dat we met elkaar het nieuwe project doorzongen, klonken de drie Syrische melodieën na een ruim uur al best goed.

We doen mee met Prateur (2016), twee series voorstellingen in Nijmegen ‘die de oude stad met de nieuwe stad verbinden’. Het publiek gaat per avond langs zes locaties en ziet daar steeds een andere, korte voorstelling. Vandaag doen we een doorloop van ‘ons’ stuk, samen met de acteurs en de twee regisseurs. Er zijn minder acteurs dan eigenlijk de bedoeling was, want, zo vertelt regisseur Khadiye , een aantal asielzoekers die meededen is plotseling verplaatst naar een AZC in Den Helder. Ja, zo kun je dus ineens uit de theaterproductie verdwijnen…

We druppelen binnen in het zaaltje waar we oefenen en als iedereen binnen is, legt Khadiye uit wat er in de eerste scène gebeurt en hoe het koor daarin moet gaan passen. Op een bepaald moment moeten we ons over de ruimte verspreiden en dan zingen we ons eerste lied. We doen het een paar keer en dan komen er wat regieaanwijzingen bij. Als de acteurs druk heen en weer lopen, zou het mooi zijn als het koor ook beweegt: let op de acteurs en ruil op dít moment met iemand anders van plek.

In een volgende scène wordt ons gevraagd om samen met de acteurs een dicht blok te vormen en halverwege het lied dat we zingen achteruit te lopen, los van hen, om al doorzingend ergens anders een eigen blok te vormen.

Het zijn eenvoudige opdrachten, maar ik merk dat het erg lastig is om een lied te zingen dat toch nog vrij nieuw is en tegelijkertijd andere dingen te doen. Net als veel koorgenoten raak ik onderweg de draad kwijt en smokkel vaag neuriënd hele stukken van het lied.
Zo krijgt elk van onze drie liederen een aantal hindernissen en terwijl we braaf de regieaanwijzingen volgen, worstelen we met onze partijen. In de korte pauze die we tenslotte krijgen, nemen de meeste koorleden wanhopig hun bladmuziek erbij om nog eens goed te kijken wat er allemaal misging. Ik vraag me af waar ik aan begonnen ben. Deze voorstelling gaan we acht avonden zes keer per avond doen. Wordt dat een beetje de moeite waard?

Terwijl we pauzeren, komt er iemand binnen die door alle acteurs hartelijk omhelsd wordt. Het is een van de asielzoekers die helemaal uit Den Helder hierheen is gekomen. Hij zou vioolspelen in het stuk en is vastbesloten om dat dan ook te gaan doen. Na de pauze voegt hij zich bij de acteurs. Bij een laatste, complete doorloop gaat het zingen weer beter dan tijdens de losse stukjes daarvoor. Ik krijg weer moed. Als we allemaal thuis de boel nog eens doornemen, komt het vast wel goed.

De sessie is afgelopen en ik sta klaar om weg te gaan. Naast me staat Khadiye aan iemand te vertellen dat de violist misschien mee kan doen en dan het beste een paar weken in de buurt kan logeren. Voor ik het weet hoor ik mezelf vragen of het een probleem is om een logeeradres te vinden en zeggen dat ik ruimte genoeg heb. ‘Ik moet het wel voor alle zekerheid even thuis overleggen,’ zeg ik er vlug achteraan. Khadiye reageert blij verrast en we wisselen telefoonnummers uit.
Onderweg naar huis hoop ik dat H. het geen slecht idee vindt om twee weken een onbekende Syriër in huis te hebben. Maar hij vindt het prima.

Dus als ze het rondkrijgen met het AZC in Den Helder, hebben we mogelijk binnenkort een tijdje een uitheemse huisgenoot. Meedoen aan een zangproject kan tot allerlei onverwachte dingen leiden.

(Het logeren ging niet door omdat de violist ook bij iemand in de stad terecht kon, wat handiger was. Maar onverwachte dingen waren er nog volop in het hele traject)