Soap in de Ahoy.

Decor: Een groot podium in een zaal van Ahoy Rotterdam.
Acteurs: achter de vleugel Allen Toussaint, componist, muzikant, producer.
Verspreid over het podium: zijn muzikanten
Achter de coulissen: special guest Nicholas Payton, trompettist.

Allen Toussaint is de zeventig gepasseerd, maar energiek. Hij heeft een grote reputatie (één van de grondleggers van de New Orleans R&B sound), charisma en energie. Tegenover de vleugel staat een gitarist, en ook een saxofonist met hoed en strak snorretje, die na de officiële aankondiging de grootsheid van Toussaint nog extra benadrukt: “Ladies and gentlemen: The divine Allen Toussaint!” Het publiek heeft er zin in en laat zich bij voorbaat enthousiast horen.
Na een opwarmer vraagt de meester aandacht voor een speciale gast: Nicholas Payton. Vanuit de coulissen komt de trompettist op, loopt kalm naar voren en neemt plaats voor de vleugel, midden voor op het podium. Daar vouwt hij devoot zijn handen om zijn trompet, kijkt naar beneden (of sluit hij zijn ogen?) en wacht. De muziek barst los. Swingend ritme, dansende pianoloopjes en waar ruimte wordt gegeven kruipt snor-met-hoed er tussen met een subtiele saxofoon. Minuten staat Nicholas Payton voorop het toneel zonder te bewegen. Hij heeft iets teddybeer-achtigs over zich. Ineens komt hij in actie met zijn trompet en geeft een imposante solo weg. Wow, die kan spelen! Het publiek juicht en er komt nog een tweede solo.
Toussaint glundert en gunt zijn gast alle eer. Dan valt Payton terug in zijn teddybeer pose.
Er volgt nog een nummer waarin hij soleert. Ik zie snor-met-hoed opletten en overal waar dat past zijn sax door de muziek vlechten. Maar de eer is voor de teddybeer. Als het nummer is afgelopen sluipt hij onmiddellijk naar achteren en verdwijnt.
Er volgt een reeks nummers waarin verschillende muzikanten om de beurt in de spotlights mogen. Als je er op let, zie je de meester subtiel aan de touwtjes trekken. Nu mag jij; nu jij, en nu is het genoeg en gaat alle aandacht weer naar Allen Toussaint zelf.
Snor-met-hoed aanbidt Toussaint. Sommige muzikanten maken zich haast onzichtbaar in dienst van de anderen. Ik geniet van de muziek, maar nog meer van de soap die zich op het podium afspeelt: voor de tweede keer wordt Nicholas Payton aangekondigd. Hij laat nadrukkelijk op zich wachten en de hele band blijft wachtend doorspelen. Allen Toussaint glimlachend achter zijn microfoon, zonder stemverheffing vertellend dat het toch wel prettig zou zijn als Payton het volgende nummer mee kwam spelen. Wéér die doodkalme opkomst, weer dat wonderlijke stilstaan pontificaal voor op het podium: “ik ben er niet”. En dan weer zo’n jubelende solo. Snor-met-hoed is meubilair, Payton is meer. Is snor jaloers? Nee, hij geniet want Toussaint geniet. Dit is ware liefde. Een echte soap. Wie had dat verwacht van een avondje North Sea Jazz?