zaterdag 23 januari 2010

Chipje

Eindelijk!
Geen sneeuw, geen vorst, geen ijzel; na een maand winterrust durf ik weer te gaan hardlopen.
Ik ga samen me H. Hij bouwt op na een blessure dus vindt ie vijf kilometer oké. Al na een halve kilometer zegt mijn ene kuit: "Je gaat toch niet het hele stuk in zíjn tempo lopen hè!" Ik luister altijd braaf naar zulke signalen en ga wat langzamer.
Als een hondje ren ik achter H. aan, die de route bepaalt. Hij loopt uit, maar komt - wie is nou het hondje?  - af en toe even terug om te kijken of ik nog volg.

Ik loop voor het eerst op m'n nieuwe schoenen: nikes, met een afzichtelijk roze-paars randje, maar ze zaten verreweg het lekkerst. In de zool zit een chipje, waardoor je via je i-pod allerlei informatie kunt aflezen over je snelheid, gelopen afstand, hartslag, haarkleur etc. 
Ik heb geen i-pod.
De verkoper van de schoenen moet dat onmiddellijk aan me gezien hebben, want hij noemde het chipje pas achteloos toen ik mij keus gemaakt had. Ik stel me voor dat ik met mijn dochter naar dezelfde winkel ga voor een paar hardloopschoenen. Zeker weten dat ze tegen haar gelijk over dat chipje beginnen!

Ook zonder i-pod weet ik bij thuiskomst dat ik vijf kilometer gelopen heb In ruim 35 minuten. Niet echt flitsend, maar het is weer een begin.
Laat de lente maar komen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Luxe etentje

Als cadeau gaan we uit eten in een sterrenrestaurant. Het  is een dubbel verjaardagscadeau: H. en dochter E. zijn allebei in maart jarig en ...