Even zappen.

Na een avondje schrijfwerk kruip ik tegen elven nog even naast H. op de bank. Hij zapt zich juist midden in een duistere scène: onder spannende muziek zien we een nietsvermoedende vrouw op een open plek in het bos. Ouderwetse bloemenjurk, donker, opgestoken haar. Achter haar nadert een andere vrouw. Werkbroek, pet en nadrukkelijk dreigend samengeknepen ogen. Wat de bloemetjesjurk niet vermoedt, zien wij al aankomen. Met een stevige drankfles wordt ze op het hoofd geslagen. Ze valt. Bloed in het donkere haar. Dan stapelt de pet takken om haar heen. Een voice over spreekt van een gruwelijke moord en een duister geheim.
Nieuwe scène:
Terug in de tijd. Bloemetjesjurk en pet aan tafel, met een kind. “Harry komt uit Verweggisten”, vertelt de stem. “Hij trouwt met X, maar heeft een duister geheim, dat zij dreigt te ontdekken.” We begrijpen dat X de jurk is. Maar wie is dan die vrouw met de pet? Het draaiboek schrijft duidelijk voor dat ze slechte bedoelingen heeft. Zelden zie je iemand zo hard proberen gevaarlijk en meedogenloos te kijken. Al gauw blijkt de pet Harry voor te stellen. Na tien minuten zien we een glimp van zijn duistere geheim. Verborgen, strak platgebonden borsten. Harry is eigenlijk een vrouw!!
Ondanks de gruwelijke moord zitten we naast elkaar te schudden van het lachen.
“Oh, wat een duister geheim!” zegt H. dramatisch.
“Harry was een vrouw!” roep ik vol verbazing.
En terwijl Harry nogmaals takken om zijn arme, neergeslagen vrouw stapelt, klikken we hem zonder pardon uit.
We gaan slapen. Morgen weer vroeg naar het werk. Maar als dat niet bevalt, kunnen we altijd nog documentaires gaan maken. Want als dit wordt uitgezonden, maken wij ook een goeie kans. Toch leuk om achter de hand te hebben.